|
|
|
| |
|
| |
|
| |
(Klik hier voor de aanwezigheden) |
| |
Duivels Don Bosco
Ons Belgenland stond op stelten voor deze vrijdagse voetbalgekte. Geflatteerd konden we allen toekijken hoe ons nationaal elftal de fakkel doorgaf aan ons om op hun veelbelovend elan verder te gaan. En zo geschiede dat slechts 6 minuten na de kwalificatie, wij onze veters strak aan het knopen waren langsheen het kessels kunstgras van onze buren.
Gercey, het blijft een hutsepot van allerlei niveaus en een onleesbare tegenstander doorheen de jaren. Soms verschijnen ze met een elftal dat nauwelijks een schim is van hun ware kwaliteiten, soms met een geslepen en volwassen ploeg die vlijmscherp countert maar vandaag vooral met een fysiek sterk en technisch onderbouwd team dat weet wat voetbal is.
Voor de match durfde een enkeling nog stellen, en ik citeer: we gaan keihard winnen, want Gercey suckt. Dit jeugdig enthousiasme stoelt hoogstwaarschijnlijk op enkele glansrijke overwinningen die we in het verleden reeds wisten binnen te halen tegen onze noorderburen. Maar er schuilt een gevaarlijk en verlammend dualisme in. Uitgaan van onze overwinning, zich baserend op een negatieve eigenschap van de tegenstander is in se een onderschatting van de tegenpartij. Wie zijn tegenstander onderschat, begaat een grote fout een sportman onwaardig. Onze overwinningen moeten gefundeerd zijn op eigen talent, eigen vernuft en kunde.
Maar Don Bosco zat dan ook met het hoofd tussen de wolken en stond tegenover een pralend record. Nog nooit kon Don Bosco vijf wedstrijden op rij met de drie punten huiswaarts keren. Een mijlpaal, een afspraak met de geschiedenis en de bijhorende vereeuwiging van wat de droomgeneratie van het kessels voetbal moet voorstellen. Niet minder dan dat stond op het spel, in de arena deze vrijdag.
De mijlpaal bleek een mijl op zeven te zijn naar bescheidenheid en het reiken naar de maan kan voorzichtig voorbarig worden genoemd. Is dat zo? hoor ik u vragen. U, als trouwe saleciaanse fan, als supporter langsheen de lijnstrepen, als vaandeldrager van uw elftal, als trotse spionkop doorheen de jaren, U stelt de juiste vraag. Want scherpsnijdend als het bovenstaande betoog zijn mag, het verdient, nee, vereist, de nodige nuance.
-
Slechts enkele tellen na de aftrap werd duidelijk dat dit een moeilijke match ging worden. Gercey controleerde de bal, hield hem in de ploeg en zocht met snelle en efficiente spelers de weg naar voren. Wij plaatsten de befaamde ruit hiertegenover die in de eerste helft eenvoudigweg zoek werd gespeeld. Het snelle draai en kapwerk van de thuisspelende middenvelders braste in de pantser van de bezoekers. Onder de druk uitkomen bleek een utopie, een delirium van een onverlaat.
Ze sloegen dan ook reeds twee keer genadeloos toe in de eerste helft. De eerste mooi naast de keeper geplaatst die later verrast wordt in de korte hoek en zo een tweede maal de bal in zijn netten terugvindt. een ongeweten achterstand van 2-0 smeulde na in het saleciaans wapenschild tijdens de rust. De koppen werden bij elkaar gestoken en de generaals en tactische hoogleraars van de ploeg smeedde een plan die de terugweg naar de overwinning zou inluiden.
Een tactiek geworteld in Saleciaans bloed, gedrenkt in inzet, overgave en teamspirit.
Gelijke monniken, gelijke kappen. Gercey haalde misschien de buit wel binnen en verzegelde zo hun zoveelste voltreffer, het was Don Bosco die de lijnen uitzette bij de tweede helft. Als onderdanen geslagen, dronken de thuisspelers van de bitterzoete beker der sterfelijkheid met hun knieen in de natte aardse aardbodem. Don Bosco stond op en schitterde als weleer.
Het begon allemaal met een streep, de streep van de hoop, de straal van onze esprit en de lijn van ons spel. Aan de rand van de zestien werd de bal gecontroleerd en zochten de spitsen hun posities. Hun dekking bleek echter attent en afleggen werd als een te groot risico gezien. De bal dan maar op doel loslaten met een gepoederde rechter, enig in de rechter bovenhoek. 2-1 luidde onze remonte in.
Wat volgde kan het best omschreven worden als de belegering van de thuisploeg. Don Bosco sneed, Don Bosco combineerde, Don Bosco sloeg toe en nam over. Iets later mocht Robbe bescheiden juichen toen zijn afgeweken schot in de korte hoek verdween. Aangeslagen Gercey wist niet wat hen overkwam. Don Bosco met zijn onbevreesde vleugels vloog op de wind van enthousiasme en brak de wedstrijd volledig weer open.
Door aanhoudende druk en sluwe anticipatie bleven de kansen zich opstapelen. Het was uiteindelijk wijlen PMCJ die de bal ook voor de derde maal voorbij de kansloze doelwachter plaatste. De verdiende 2-3 was een verlengde van de spanning en intensiteit die de match overheerste.
Maar Gercey was niet gebroken, ze toonden zich weerbaar en gewassen tegen het aanstormend talent. Dit in combinatie met de onvolkomenheden aan het kesselse doelhout maakte onze voorsprong kwetsbaar en vatbaar voor verval. Gercey zag deze kans schoon en kon, met behulp van hun snel en wendbaar spel, de bordjes terug gelijk hangen. Als ze op het eind nog via een vloeiende counter de bal via de lat binnen krijgen, valt het doek over de bezoekende geestdrift.
-
Het is ons niet gelukt. We hebben geduelleerd met de grootsten van onze geschiedenis en vinden daar onze gelijke in. Verdienden we deze nederlaag? Daar staat een zekere neen tegenover. Diezelfde ontkenning vinden we ook terug als we onszelf afvragen of we een overwinning verdienden.
We verliezen op Gercey een punt en moeten eenvoudigweg toegeven dat het een goede ploeg was die we deze vrijdag op ons pad tegenkwamen. Een ploeg die we met plezier, vuur en passie in het bruinenveld zullen ontvangen.
Don Bosco kreeg deze vrijdag een tik en zal moeten stoelen op elkaar om de rangen terug te sluiten en weer punten te pakken. Ze zeggen dat aan de rand van de ravijn, de mooiste bloemen bloeien. Don Bosco weet dit, Don Bosco herinnert zich dat en beseft dat wij hier staan niet door het pad dat voor ons ligt, maar door de route achter ons.
KVC Haacht bezoekt het bruinenveld volgende week. We zullen klaarstaan.
Uw reporter ter plaatse, V.R.
|
|
| |
|
|
