|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
Don Bosco
|
3 - 3 |
Rekencentrum
|
|
|
| |
|
| |
(Klik hier voor de aanwezigheden) |
| |
2de speeldag
Voor de tweede maal op rij verbaasde don bosco met een aangepaste opstelling en gedurfde positiewissels. Al dan niet genoodzaakt door de jammerlijke blessure van topverdediger Ivo tijdens de middagse opwarming of door de, al dan niet, onverwachte laattijdigheid van vaste waarden zoals Wouter en Jelger.
Zo geschiede dat het centrale duo achteraan gevormd werd door Jeroen en Benoit, geflankeerd door nieuwkomer Steven en traag omkledende Waegi. Daarvoor mocht Wisam tesamen met Mathias de leiding over het middenveld op zich nemen. Zij werden bijgestaan door Vincent en Peter, elk op hun vertrouwde flank. De speerpunt was deze week voor de viervoeter Robbe en Joris.
De match kon niet beter van start gaan. Nog geen 100 seconden na de aftrap bediende Mathias Vincent in de loop. Deze twijfelde niet en draaide zijn eerste van het seizoen vlot in de kruising. Een goal die bescheiden gevierd werd. Het schuldige aangezicht getuigde dan ook van een minieme buitenspelsituatie die voorafging aan het meesterwerk. Zelfs na de match was het nog voer voor discussie. Voor al het overige waren de scheidsrechterlijke beslissingen feilloos en leverde Frans zoals vaak een prachtprestatie af.
Glorierijke start of niet, de euforie smolt als sneeuw voor de zon. We kregen te maken met dertig volle minuten blitzkrieg. Een professionele oorlog met kans na kans, pas na pas en bloedstollend doelgevaar als gevolg. Don Bosco gooide al het materieel in de strijd. Jelger viel in, Wouter viel in, positiespel, man op man, zone-verdediging. Het gehele repertoire van de Saleciaanse voetbalkennis passeerde het veld maar baten mocht het niet. Rekencentrum sneed als een lans door ons kloppend hart. Centraal stootten ze door tot aan de doellijn, vaak zelfs met ettelijke malen meer in getale dan de overgebleven verdediging. We kregen slaag maar antwoordde met gelijkaardig geschut. Onze viervoetige tandem vooraan speelde kans na kans bij elkaar maar vergat die af te maken.
De rol van onze vaste waarde in de goal, heer en meester Van Gelder, is een dubbeltje op zijn kant. Zo flitste hij met wereldsaves op vier, en jawel het waren er echt vier, aanvallers die ongedekt op doel afstormden. Hopeloos het uitzicht, daverend het gevaar maar o zo zelfverzekerd neemt Van Gelder zijn verantwoordelijkheid en duikt hij de angel uit de rekencentrumse offensieve rangen. Een prachtig zicht, ware het niet dat op de komende corner datzelfde godenlichaam zich verkijkt op een indraaier die zijn naam eer aan doet. Er kan veel inkt vloeien over Wim zijn prestatie maar de objectieve supporter zal concluderen dat hij vanavond een punt pakt daar waar onze offensieve linies er twee laten liggen.
Want net zoals de Duitsers de amerikanen zagen landen in de jonge jaren van onze zieke grootheid, kon het rekencentrum in de tweede helft niet meer onder onze druk uit. We waren oppermachtig ter land, ter zee en als het moest in de lucht. Enkele tactische wissels tijdens de rust maakten van de slappe Saleciaanse boter en heuse lekkernij. En met de moed der kunde en het vertrouwen der waanzinnige smeedden de salecianen hun zilveren sabel uit de berg der wanhoop. Vanachter regeerde Vincent samen met Wouter en Steven. Geen bal meer tussen ons doelhout, geen aanvaller meer op onze helft. Haast een volmaakte peristroika.
Dat samen met een offensieve overweldiging zorgde voor spektakel en vertier op de grasmat. Mathias die een afvallende bal na de corner los op de slof binnenknalt, en alle harten bonken uit de borstkas. Het kon nog. Drukken op andermans helft, Jelger peert op de deklat, Robbe verschroeit de paal. Maar zoveel druk kan geen enkele grondmacht aan. Uiteindelijk is het Robbe die het punt redt en de gelijkmaker langs de paal binnenkopt.
Een ongelofelijk spannende match met inzet en vermogen. Fantastisch om naar te kijken en warempel overmachtig om te beleven. Dat we de drie punten niet thuis kunnen houden, mogen we in de kantlijn zetten. Zoals onze voorzitter het mooi en correct stelt: 'Soms is het beter een heftige match gelijk te spelen'. Het zou inderdaad zonde zijn dat door parels te eten, we de wijn niet meer weten te appreciëren.
V.R. |
|
| |
|
|
|
|
|
|
