|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
| |
|
| |
(Klik hier voor de aanwezigheden) |
| |
Verheugd Don Bosco
Weinigen onder ons durfden nog dromen van het mirakel dat zich deze vrijdag ontspon. Haast allemaal dachten we enkel met grootse geschiedenis terug aan onze oudste ziel, onze akela. Wel Ivo sloeg vriend en vijand met verstomming toen hij zich deze woensdag volmondig op ja zette om een helft mee te spelen. En meespelen deed hij, als vanouds, alsof hij nooit verdween. De grootsheid die Ivo was is wedergekeerd.
Ook al betekende deze herrijzenis een numerieke meerwaarde, alsnog moest DB weer scharrelen achter spelers gelijk kippen de zaadjes tussen de paaseieren zoeken. Ditmaal vonden we onze versterking in een getalenteerde, Antwerpse grootheid die na zijn 40-er jaren maar al te graag het dauwende, groene kunstgras onder zijn voeten voelen wou. De geur en sfeer in de kleedkamer brachten reeds nostalgische emoties bij hem te weer maar het was pas op de grasmat zelf dat hij zijn echte lofrede ontvouwde.
-
Door de hutsepot van een opstelling kwam DB pas na tien minuten in de match. De eerste minuten kenmerkte zich met twee defensieve fouten die een reuzekans en een penalty opleverden. De opportuniteit werd onschadelijk gemaakt door een parmant keepende heer Teucq en de strafschop vond zijn staalharde weg naar de onverbiddelijke paal die het leder weder stuurde. Een slaak van opluchting later hadden we de openingsfase zonder kleerscheuren overleefd en begonnen de pionnen hun karakters terug te vinden op de toegewezen posities.
Vooral achteraan noteerden we met stip een overvloed aan klasse, overzicht en de brenger van stabiliteit en gemoedsrust voor de ploeg belichaamde zich in de tempel der kathedralen, heer Van Puymbroeck Bart. Al liet hij zich liever puymie noemen. Niet minder dan een waar plezier is het om zulke volbloeden binnen de lijnen te hebben staan. Een plezier maar tevens een katalysator voor de gehele ploeg. Want door het rustig, opbouwend spel vond DB zijn zekere weg naar voor en zij die de opstelling bekijken, weten wat dat betekent.
Want dat Woody ongenaakbaarheid etaleert de laatste weken is voor elke trouwe supporter reeds langer duidelijk. Sinds zijn passage in de zaal scheert zijn zelfzekerheid hoge toppen en dat vertaalt zich glashelder in prachtige statistieken. En dan noteren we nog enkel maar de ballen die erin gaan. Wel tot driemaal toe bracht hij spelers in de perfecte positie maar vergaten ze af te werken. Sylvain daarentegen schittert in het complexloze zijn van zichzelf. Hij heeft reeds ballen binnengewerkt waar men toch menig kanttekening bij mocht plaatsen, wel deze van deze vrijdag is op zen minst zulk een exemplaar te noemen. Door zijn vallende beweging is het tot op heden nog steeds onduidelijk met welk lichaamsdeel hij de goal nu effectief maakte.
Ook Jelgers aandeel in de overwinning is niet te onderschatten. Meermaals pareerde hij het dierenhuid en voorkwam zo een aansluitingstreffer in zijn laatste match van het seizoen. We branden allen een kaarsje wanneer hij dinsdag onder het mes gaat en wachten vol ongeduld op de dagen wanneer hij weer veters knopen zal.
En wat met Ivo? Vraagt u zich ongetwijfeld af. Wel deze oude rakker voelde zich als een vis in het water en verdedigde zijn flank als een vakkundige specialist. De oplettende supporter kon hem zelfs in de voorste linies opmerken met een gekruist schot dat maar enkele centimeters naast ging. Ei zo na zorgde hij zo voor een onverhoopte apotheose van een pracht van een comeback. We kunnen enkel hopen dat hij nooit meer weg zal gaan.
-
Het laatste woord moet toch gericht aan het team. Reeds voor de tweede week op rij mochten we een onvoorwaardelijke inzet noteren van elke blauwbloezende speler en het is die devotie die ons deze week tot winnaar kroont. Want Don Bosco heeft ons nodig, nu meer dan ooit. Vechtend tegen de tand des tijds dreigen we kopje onder te gaan tegen de jacht van het bestaan. Don Bosco heeft nood aan zielen die hun vrijdagavond vastpinnen met gezelligheid en vreugdevol samenzijn rondom een sportief en relaxerend kader. Nu, meer dan ooit, roept Don Bosco zijn Salecianen om zich nog voor enkele ontmoetingen te engageren en zo nog een mooi eind te breien aan dit seizoen.
Dus heren van lichte zeden, stap met ons in de boot, laat varen toch dit leven in hoererij zo groot! Samen zetten we koers naar de jachtvelden van weleer en planten we vlaggen in de Hagelandse velden, keer op keer. Laat staan die bezigheden, die overvolle agendas allerlei. Strak in dat shirt knopen we de veters zij aan zij. Want met een gelaten lach en een frisse pint, blijkt elke ploegmaat een ware vriend.
Uw verslaggever ter plaatse,
T.B.
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
