|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
Don Bosco
|
2 - 2 |
KVC Haacht
|
|
|
| |
|
| |
(Klik hier voor de aanwezigheden) |
| |
Don Bosco hapert
We mogen stellen dat het deze vrijdag even een logistiek geharrewar was alvorens we de juiste pionnen naar het Bruineveld kregen. Afzeggen of toch weer niet, 4 spelers of uiteindelijk toch 10? Wat er allemaal van aan was, blijft ook nu nog steeds een mistig enigma in de kantlijn van de samenleving maar onze dank en lof voor Benoit Boon die zijn bestuurscapaciteiten in de strijd gooide en een treffen tussen de twee ploegen mogelijk maakte.
Anders dan zovelen kennen we de Haachtse tegenstanders als vrolijke levensgenieters die schitteren met borstcontroles, vlijmscherpe commentaren en smakelijk voetbal. Raspaarden die te pakken zijn op snelheid en vlotte balcirculaties. Kortom een ploeg die het altijd aangenaam houdt maar waarvan winnen toch een must moet zijn. De uitslag van dit weekend komt dan ook eerder als een verrassing, al is het de exponent van onze huidige onmacht.
-
Alweer een gelijkspel zal u zeggen en u heeft daar geen ongelijk. Met onze 6 gelijkspelen komen we zeer dicht in de buurt van het reeds eeuwenoude record (7 stuks), al hadden we na 15 minuten al een onoverbrugbare voorsprong kunnen verzamelen. Tot twee maal toe kan een spits doorbreken en in een lucratieve positie voor doel plaatsnemen. Gescoord werd er echter niet. Kenmerkend was het spelbeeld, balbezit en overmacht was de onze. Maar ook de tegenstrever kwam zeer sporadisch zijn neus eens bovensteken aan het doel, en twee op de drie keer was het dan ook raak.
Reeds ver uit zijn doel om een afgezwaaide voorzet weg te plukken, kon Jelger alleen nog toekijken hoe de verdediging zelf besloot de bal slecht weg te werken en de aanvaller zo een leeg doel aan te bieden. Een kleine, zure pil die we nog niet ondankbaar aannamen want in onze arrogantie vonden we het eerder een wake up call dan een echte waarschuwing. Innerlijk hing er geen vuiltje aan de lucht, we zouden wakker worden, efficient toeslaan en de achterstand wegwerken.
Ombuigen deed de ploeg de achterstand niet, het was een individuele flits van een creme kerel Ceusters. Het was van 2010 geleden, toen Frank Lampard tegen Duitsland een werelddoelpunt maakte dat daarna onterecht werd afgekeurd (het moment in het moderne voetbal dat trouwens de doellijntechnologie zijn laatste push gaf om ingevoerd te worden), dat we zulks een parel mochten aanschouwen. De goals waren identiek. Door onzekerheid bij het wegwerken ontving Ceusters het leder op een slordige 30m van het doel. Zijn rechter was allesvernietigend en de bal kust de deklat, het parelgroene sprietje gras tussen de bruine drek, opnieuw de deklat en dan de zekerheid in de netten. Pracht-, maar dan ook echt prachtdoelpunt.
Meedogenloos als zijn uithaal was de stroefheid van onze mentaliteit. In plaats van door te gaan op de voorvertoonde weg bleven we haperen in onkunde en afvalrijk voetbal. De botermalse combinaties bleven steken in de achterzak en onnodig balverlies of onattentheden maakten dat we de bezoekende doelwachter niet tot grootsheid dwongen.
Tot wanneer een kleine tien minuten na de rust onze Dies de bal controleert binnen de zestien met de arm. Correct, de bal week af van eigen bovenbeen maar realiteit was duidelijk, richting en kracht van de bal serieus gewijzigd door beroering met de arm. Vrees dat de regels er weinig twijfel over laten bestaan, dat was hands binnen de zestien. Tijd voor Wim to show his qualities. Ook daar konden we ons nadien niet aan optrekken. De spits ramde het leder staalhard in het dak van het doel en Wim mocht kansloos aanschouwen hoe we weer tegen de muur liepen en ditmaal moesten hopen op een stillaan onverhoopte wederopstanding.
Opstaan deden we niet, neergehaald worden wel. En ook deze maal in de zestien. Wanneer na een puike dribbel een linkersteunbeen weggemaaid wordt heeft ook nu de ref geen andere keuze, bal op de stip maar wel aan de andere zijde van het veld. Volbloed spits Ruben mocht plaatsnemen en kan na een eerste tussenkomst van de keeper de bal bij de herneming proper in doel plaatsen. Bordjes weer gelijk en niets te vroeg want slecht nog maar enkele minuten op de klok.
Cru eigenlijk dat we in die laatste tellen nog de derde goal maakten die ons de overwinning had geschonken. Ook hier speelde de ref een hoofdrol want het onbedoeld pareltje wordt onterecht afgekeurd voor buitenspel. Een kleine niersteen die later met pint en vriend vrolijk achter de tong verdween.
-
Hoog tijd voor nog eens een driepunter. Weinig tierlantijnen zijn er nodig om te beseffen waar het schort. Er moet vooraan gewerkt aan efficientie, het middenveld aan inzet en loopvermogen en de verdediging aan affiniteit. Zo mochten we allen onze werkpuntjes meesjokken naar huis en staan de voetjes weer stevig op de grond. Een unicum deze vrijdag, voor het eerst winnen we niet van Haacht. Hun verdienste? Of een teken aan de wand dat het kwaliteit waarin we gedrenkt zijn niet van zijn eigen bovendrijft maar nood heeft aan een hart en ziel voor de ploeg en het team.
Uw verslaggever,
T.B.
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
