|
|
|
| |
|
| |
|
| |
(Klik hier voor de aanwezigheden) |
| |
 Mij gedacht...
Don Bosco op de troon
Heren, wat ik zag deze vrijdag heeft mij blij gemaakt, serieus, wat ik zag deze vrijdag heeft mij diep geraakt. U, die de sterren zoekt, U, die de droom beleeft, laat vallen die eenzaamheid, die zwoele wind bovenaan op de berg en omarm het gezelschap dat U vervoegt, dat U vervolledigt. De ban is gebroken, het juk verworpen. Het glazen plafond ligt aan diggelen, in duizenden stukken op de grond. Zoet is de smaak van vergulden druiven in onze mond, zacht is het bed van wolkendons onder onze kont. Deze vrijdag speelde de saleciaanse grootmacht zich in de geschiedenis van de ploeg. Daar tussen de sterren, tussen de fonkelende glinsters, is waar ons nieuw huis staat. Haal boven die granieten zuil! Bouw die natuurstenen wand! En Kerf de namen een voor een. 15 tot 150 maal streden wij, belast met onze schuld, 15 tot 150 maal had de heer ook met ons geduld.
Meniger jaren verstreken terwijl het reizen en zeilen van Don Bosco keurig werd boekgestaafd, minuscuul bijgehouden, becommentarieerd en voorzien van kruidige tierlantijnen. Fora, websites, blogs, magazines en kranten, allemaal stonden ze vol. Maar nog nooit zo polychroom of uitgebreid als op heden.
Vergeef me mijn lofdicht, mijn ode aan de ploeg van mijn hart, mijn onwetendheid over de jaren verstreken. Ik zag deze vrijdag en besefte onder de zachte dons dat ik naar iets unieks had gekeken.
-
Aanlopen naar matchen met zulk een inzet als deze verlopen steeds hobbelig. Als aambeien na een parijs-roubaix voelde onze sociale media zich omstreeks 16u in de namiddag. Koortsachtig werden laattijdige afzeggingen, onverhoopte ziekteboegen en gecompliceerde planningswijzigingen waargenomen. Niemand wist met hoeveel we zouden aantreden of met welke kwaliteitsmix. Wat stond er wel vast? Het hol van de kanaries, dat was het decor. Een ploeg die ons in de laatste 2 matchen maar liefst 14 tegengoals wist te laten incasseren. Slapeloze nachten, in het heetst van de strijd, is wat onze doelwachter ondervindt bij het horen van de naam alleen. Hier waren wondes zo diep dat geen wetenschap ze genezen kon. Littekens die brandden onder de zwoele zuiderzon en schreeuwden naar een vendetta, naar een antwoord op een onvervulbaar verlangen. Het moment was daar, de wederopstanding van Don Bosco moest zijn hoogtepunt beleven op het veld van de slachter van Kessel-lo. Een scenario, te mooi om het zelf te bedenken. We zouden strijden voor de glorie, de volledige glorie en alle weelde die er mee meereist of de teloorgang en de eeuwigdurende ruggensteek die zich met rood saleciaans bloed over ons seizoen zou ten toon spreiden.
Zo werd het bord opgesteld en kwamen de schaakstukken in beweging.
Snel, zeer snel, legde Don Bosco zijn vertrouwd niveau van dit kalenderjaar op de mat. De kansen kwamen van heinde en verre in getalen als de perzen over de heuvels heen. Strakke, sterke spitsen vlogen als arenden op het doelhout af maar werden geparreerd door reflexen of eigen onzorgvuldigheid. Niet toevallig werd de ban pas gebroken wanneer het egocentrisme plaats maakte voor broederschap. Een simpele tik opzij naar hij die weet wat volgen is en de zekerheid op voorsprong was een feit. 1-0 en Don Bosco hoopt.
Wat daarna geschiede is uniek, een zeldzaamheid van ongekende schoonheid. Ach ja, er zijn zij met geheugens als de baseliek van rome natuurlijk, zij zullen spreken, neen, wat zeg ik, tieren en roepen zullen zij! Want inderdaad, er was het befaamde seizoen 2009-2010 waarin deze markante gebeurtenis zijn jongste evenknie ervaart. Een goal beste lezer, een goal van onze akela. Van een man die meisjes, potten en vrouwen weet te onderscheiden, een man die rood neemt even vlot als zijn gsm uit zen broekzak. Niemand minder dan Ivo Van Gelder wist deze vrijdag de netten te beroeren. Op wat een wijze, een heerlijkheid van een doelpunt. Zijn voorzet kwam van de linkerflank waar de speler de achterlijn haalt en voor doel gooit, 2 meter voor de zestien. Een bal die de grond niet raakte en dat voor Ivo ook niet hoefde te doen. De Van Gelder neemt het godenspijs op de slof en torpedeert hem in het tegenoverliggende zijnet. Vriend en vijand genoot, zachte kreunen van plezier. 2-0 en Don Bosco durft dromen.
Onze kop legden we ervoor, we streden niet met wapens maar met volwaardige cuerpos. Lijf en leden in de strijd en zowaar dat leverde resultaat. Doordrukken van het spitsenduo doet de tegenstander achteraan twijfelen en het balverlies dat erop volgde was een kant en klaar koekje voor de doelpuntenmachine. Wanhopend zag de uitgespeelde keeper hoe zijn verdediger de bal niet meer van de lijn wist te keren. 3-0 en Don Bosco rust.
-
Toen al werd er gesproken, werd er gedroomd van meer en van zekerheden. De ervaren onder ons temperden de jeugdige hoop. Zij kenden de klappen van de zweep en wisten als geen ander hoe lieve, geeldonzige kanaries gehakt konden maken van wat hen geserveerd werd. Hoog was de toon, strak en zelfzeker fluitsignaal dat de benen weer deed lopen, de bal aan het rollen bracht.
-
Maar het spelbeeld was een ander, het gelaat een nieuw. De allesverslindende overmacht die de eerste helft kenmerkte wist, was niet meer. En Don Bosco ondervond druk, veel druk. Hoge pressing van gevolgde backs, van infiltrerende verdedigers en wendbare middenvelders. Het kon niet uitblijven, Wim moest volop aan de bak. Reddingen, klemvast of twijfelend tussen de benen. Dat in combinatie met opgelegde kansen die vooraan niet werden afgemaakt introduceerde een twijfel in de ploeg. Een gif dat zacht maar zeker de benen verlammen wist en wat zijn opwachting maakte, bleek niet meer te stuiten. De fout van Jeroen in de zestien en terecht wees de neutrale man naar de stip. Wim, die zich voor het overige slechts wist te etaleren (letterlijk dan, hij kreeg namelijk in de cantine later die avond een plaats bij een ploeg in liefhebbers), was kansloos. Pijnlijke grimassen zagen hoe de gestrekte vingertoppen plooiden onder het eclectische gedaver van de medegenloze trap. Kansloos kreeg een nieuwe definitie en de vaandel wapperde slechts rustig en onzeker tussen de liefde en de leegte.
Net op dat moment, het moment dat de hoop vervaagd leek en de gelederden beefden, wist Don Bosco weer een vuist te maken. Onder het taktisch oog van onze tank en het uitvoerend vernuft van het centrale duo. Doordekken op het middenveld resulteerde in balrecuperatie. Een breedtepass centraal gevolgd door een strakke doorsteker bracht diezelfde middenvelder in de zestien achter het kannon. Daar waar eerder onzekerheid troef bleek in de voorste linies werd er ditmaal niet getwijfeld. De netten trilden en Don Bosco wist wat komen ging. 4-1 en Don Bosco goes wild.
We wisten nadien nog tweemaal vlijmscherp te counteren met lange ballen die nog werden verlengd en door benen of armen hun weg vonden naar doel. Geen al te mooie treffers die de winst misschien zelfs vertekend aandikten maar toch een onverhoopt eindresultaat verwekten. 6-1. Don Bosco won op het veld van de kanaries met 6-1 en dat is voor een doorsnee mensenheugenis ongezien.
-
15 punten nemen we op rij, 5 keer winnen als een team, kameraden zij aan zij. Ik verheug mij, waarlijk. Waarom? Zal u vragen. 5 keer winnen is mooi, meer nog, het is voor het leeuwendeel van de ploeg ongezien. Natuurlijk wist Ivo later te refereren naar het, blijkbaak warempele, jaar 1981 toen Don Bosco wel 12 keer op rij wist te winnen. We kennen onze oudste allen zo goed en erosie en verval zullen ook in zijn grijze cellen weelderig telen. Wij weten wat cijfers ons ondersteunen en 15 op rij is ongezien beste lezer, ongezien.
Maar neen, om op uw vraag te antwoorden, neen, dat is niet waarom ik mij verheug. Mijn blijdschap heeft een andere voedingsbodem, een die ontspringt bij de ploeg die ik zie. Bij de mix van jong, minder jong, kinds en ouds. Bij vaders die op vrijdagen komen de sportieve uithangen, bij fantastische zielen die ziek of ziekend alsnog de verplaatsing maken voor soms zelfs minder dan een helft, bij buitenlanders die tijdens hun kort verblijf hun vrijdagavond nog graag zien passeren op de vlaamse velden, bij nieuw bloed dat talent kent en zich weet te integreren in wat wij een hutsenpot van vertier wensen te noemen. Don Bosco is meer dan ooit een team, een levend organisme dat groots is met netwerking en flexibiliteit maar toch ook klein kan zijn en geniet van eenvoudige dingen.
Deze vrijdag hebben we een wolk bij elkaar gespeeld die voor minstens een week onze leefbodem zal wezen. Meer dan ooit gelden de woorden die hier zo vaak hebben gestaan, oorspronkelijk gesproken door Achilles op het Trojaanse strand: daar op het veld ligt de onsterfelijkheid, neem ze! Ze is de uwe!
Salecianen, uw namen staan tussen de sterren, voelt u het? Voelt u de glorie? Het moment waar u deel van uit maakt? Wij weten slechts een iets, wij weten waar dit begon, want hier, hier begint het. Waar het eindigt, zal onze grootsheid bepalen.
Uw verslaggever.
V.R.
|
|
| |
|
|
