|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
Don Bosco
|
1 - 3 |
Rekencentrum
|
|
|
| |
|
| |
(Klik hier voor de aanwezigheden) |
| |
Verslaggever op birthday-break maar hij zag hoe het glazen plafond standhield bij een gehavende thuisploeg die aan flarden geschoten werd door blessures en ziekteverzuim, kwalen die tegen het Rekencentrum steeds genadeloos worden afgestraft.
1-3 verloren, maar wat een sfeer.
3, 5, 7, 11, 13, 15, 13 om uiteindelijk af te klokken op 12 aangemelde spelers inclusief referee. Het was nochthans plezant in de kleedkamer met een bak bier en dat knap meiske die binnenkwam om mee te spelen bij een andere ploeg. "Gaan er hier mannen zich uitkleden?" was haar eerste vraag. Genoeg om een testosteron geladen ploeg warm te krijgen voor een koude regenachtige match. Ook de terugkeer van onze topscorer aller tijden, Ruben himself, gaf een extra boost aan ons zelfvertrouwen.
De match zelf dan. Die begon zowel knap als desastreus. Een schitterende raid op rechts van onze birthday boy en onze gastspeler stond alleen voor de keeper. Spijtig genoeg had Sylvain zich niet opgewarmd (jeugdige overmoed) met als gevolgd dat hij zich in de actie blesseerde en de bal besloot op de doelman van de tegenstrever. Weg kans en eigenlijk ook weg spits. Hij heeft geleerd dat het lichaam een tool van de geest is dat je moet onderhouden.
Maar niet getreurd want onze verdediging met Robin, Arne, Jeroen en Geert speelden ijzersterk en het werd al snel duidelijk dat er in de eerste helft geen tegendoelpunt zou vallen. De schaafwondjes van Arne en Jeroen voelen ze nu nog na enkele heroïsche tackles. Slechts 1 keer kwamen hun snelle spitsen er door en schoten ze de bal hoog in. Het moment voor onze interim doelman Peter om zijn sprongkracht nog eens ten toon ten spreiden. Het zal voor altijd een mysterie blijven of de bal zonder zijn vingertoppen zou overgegaan zijn, maar kom, Pfaff verkocht ook altijd show en het was schoon om naar te kijken.
Onder het motto "Liever verliezen dan een speler met een blessure te laten verder spelen!" begonnen we met zijn tienen aan de tweede helft. Een te korte terug speelbal werd haast omgezet maar onze vliegende keeper kon nog net de bal uit de voeten van de spits halen. De volgende kansen voor het Rekencentrum bleven echter niet lang op zich wachten. Een doorgebroken speler dook/werd neergehaald in het strafschop gebied => penalty en 0-1. De 0-2 kwam daarop iets te snel om ons te herpakken. Een knappe voetveeg van onze keeper zou de geschiedenisboeken gehaald hebben ware het niet dat de rebound ondanks een heldhaftige poging van Arne tergend traag in doel belandde. Over de 0-3 die ook weer snel volgde ga ik niet veel schrijven: een bal onder de keeper door is dat ene kleine foutje dat de match uiteindelijk zou beslissen. Een zieke Boon, die aan de kant zat toe te kijken, werd er zieker van dan hij al was.
Toch werd er nog verder gejaagd door de dappere mannen van Don Bosco maar echt uitgespeelde kansen kwamen er niet tot die laatste minuut. Arne trapte een corner knap naar onze meegekomen doelman die zijn kopbal van op de zestien "uiteen zag spatten" op de paal. In de herneming vocht Arne de bal tot bij de andere verdediger Jeroen die op zijn beurt de bal keihard in doel trapte, 1-3. Onze papa in spe wou het vieren met een duim in de mond maar bedacht nog net dat hij het heuglijke nieuws van een derde kleine op komst nog niet bekend had gemaakt. Hierbij alvast onze gelukwensen. Drie klein mannen op de wereld zetten is een teken van lef, opoffering en vooral clubliefde. De toekomst van Don Bosco lijkt verzekerd.
Het mooie van het verhaal is dat hoewel we verloren hebben de sfeer opperbest was. Iedereen, met uiteraard Jelger op kop, heeft zitten lopen alsof het een lieve lust was en misschien moeten we er (heel kort) over nadenken om altijd met tien te spelen.
Uw Interim verslaggever
PB |
|
| |
|
|
|
|
|
|
