|
|
|
| |
|
|
|
|
Don Bosco
|
2 - 0 |
FC Moorsel (Tervuren)
|
|
|
| |
|
| |
(Klik hier voor de aanwezigheden) |
| |
De Fortuynlicken
Gelukzalig en gelaten draaiden onze stevig aangedreven voorwielen de ondertussen goed gekende, Kesselse parking op. Een thuismatch op verplaatsing bij onze directe zuiderburen. Het is eens iets anders. De onverlaat sakkerde en tierde terwijl de zoektocht naar een parkeerplekje steeds eminenter zijn voorbereidingstijd deed verdampen, de virtuoos maakte van de verzuchting daarentegen een lust en stalde zijn ros daar waar beton en struik de plaats der geneugte vrijwaarde voor een etalage aan zilvergrijs, stalen vernuft. Het gelukslaagje dat ons als een blauwzijden nachtpon omhelsde kende menig moederschoot. Mogelijks de puike temperaturen die flirtend met de 15 graden ons als gegoten aanvoelden? Of het ongekend jedoch niet onbemind voetbalveld dat lokaal zich als zwemvijver gedroeg en zo enkel de ware balvirtuoos zou laten schitteren? Of de beats? De Boomse morgenlandbeats die reeds bij het openzwaaien van het portier vrolijk binnendrongen via onze eustachiusbuisjes en zich de kortste weg naar het Saleciaanse hart baanden.
Neen, u leest het. Het was weer vrijdag. En dan is menig voetbalhart reeds van de eerste, prille zonnestraal verheugd. Dat was deze vrijdag niet anders.
Naast het onbestaande thuisvoordeel, bleek ook de laatste man, de sleutel op de deur, het sluitstuk van ons fort, afwezig. Amerika, het continent der dromen, eist wederom zijn slachtoffer. Weze het de deernen die met hun zuid-Amerikaanse heupen reeds het verstand van vele Saleciaanse volbloeden een kleine meter deden zakken, waardoor vriend en ploeg enkele plaatsen in de pikorde verloren. Ditmaal zogenaamd werk-gerelateerd. Een volle week overzees vertoeven in de gezegende gezelligheid van Miranda van de sales. Ondanks dat hij zich reeds vanaf de namiddag terug op Belgische bodem bevond, alsnog gaf Wim Van Gelder verstek voor het sportieve bal. Nog even bekomen van die helse trip, van het ene hoogtepunt naar het andere.
Zodus de opportuniteit voor de gelukzoekers om op te staan. Ruben Van Beek is niet te verlegen en neemt desgevallend de handschoen voor de eerste helft op. Diezelfde zoektocht bleek bij aanvang van de tweede, allesbeslissende helft, minder evident. Maar na geanimeerd debat nam voor de eerste keer in het naoorlogse Brabant Vincent Robert zowaar plaats tussen het doelhout. Spektakel verzekerd.
-
Laat rollen die bal! Schreeuwde onze neutrale Stijn Robben, die nooit eerder zo lang zocht achter een leuk fluitje om te bespelen. Al was hij verrast dat het fluitje dat hij ditmaal vond, na zijn orale aanrakingen, effectief geluid maakte. Toch pluim en franje voor zijn daadkrachtig en eenduidig optreden. Nog maar eens duidelijk bewijs dat een kordate aanpak, gecombineerd met fysiek vertoon en getuite lippen, steeds leidt tot een oversneden climax. Stijn Robben was alom aanwezig en een wissel van de wacht na een kwart wedstrijd werd dan ook standvastig weggewimpeld.
Rollen deed de bal! Al verzekerde het veld, met de nodige regelmaat, dat er onverwachte oprispingen of vertragingen optraden. Het moet geschreven, we hadden er bijzonder weinig last van. Op het juiste moment werd achteraan de trekker bovengehaald om het leder uit de gevarenzone te weren en op het middenveld stond de staat van het veld ons niet in de weg om toch gewoon van voet naar voet te spelen. Don Bosco draaide goed mee en schuchter durf ik te stellen dat het overwicht de onze was.
In normale omstandigheden leidt zulks een overwicht van onze renpaarden tot eclatant doelgevaar en fabelachtige doelpunten die de pen van deze onbekende en onbeminde relaasschrijver tormenteren zouden. Maar ditmaal stond een nieuw, jong veulen moederziel alleen in de voorhoede. Zijn gelaat onbevlekt als de kortgeschoren peloezen in de voortuin van de slager. Zijn ziel puur en zuiver als de jong ontsproten maishalmen waardoor de hand van de krijger teder streelt. Zijn afwerkkunde nog zoekende als een pas ontvouwen foil-kite dansend in de Westendse Noorderwind. Genoemd naar 2 reeds vermelde absolute grootheden, bevond ene Ruben Stijnen zich onrustig en onzeker tussen de liefde en de leegte. Evident dat de vorsers van Don Bosco zulks een spruit met plezier van een veulentasje voorzien. Zodus geschiedde.
Zoals wel vaker trok Jeroen Mertens mee ten strijde. Deze oude leeuw, die na enkele werkuren toch reeds graag de warmte van de gansvederzachte dons opzoekt, brult op vrijdag graag de hele savanne bij elkaar. Zeker wanneer hij in de zestien meedogenloos neergesabeld wordt en meer modder en zand eet dan hij die avond botermalse patatjes mocht aflikken van tussen de wijd opengesperde en beminde, gehuwde dijen. Slechts een van de vele voordelen van het thuiswerk natuurlijk.
Maar de ter aarde gedragen grootheid kon niet verhinderen dat het leder alsnog verder zijn weg zocht en door de (op dat moment nog nietsvermoedende) heer Vincent Robert zonder scrupules op de slof wordt genomen, tormenterend richting doel. De goalkeeper had naast zichzelf eveneens de paal nodig om de torpedo alsnog uit doel te weren, waarna eindelijk onze koorknaap ten tonele verscheen. Want de rebound was de zijne.
Beste lezer. Wat u nu ontcijferen zal, is een tafereel dat zich afspeelt op een gemiddelde afstand van 65cm van de doellijn. Het doel is een kleine 732cm breed en de doelwachter lag medio-gestrekt ten velde, zijn gestrekte breedte ongeveer de volle 182cm. Dit om u de nodige, mathematische omkadering te geven van hoe de rebound werd behandeld.
Natuurlijk zouden ook u en ik mogelijks verstijven in het aanschijn van de glorie die een eerste Saleciaanse goal met zich meebrengt. Het verheft de normale sterveling tot een semi-omnipotent. Vaak vergeven, maar nooit vergeten, brengt het jezelf naar een status waar Jan Modaal voor passen zou. De druk der tabloids, de vele fora en krantenknipsels. Allen met hun mening, met hun woorden snijdend als verse bonen tussen het riet. Waarschijnlijk lag die gedachtegang aan de eerste misser van de rebound. Maar niet getreurd. De doelwachter is vriendelijk genoeg om het leder niet te klemmen, alsnog te lossen en wederom in dezelfde voeten te duwen. Dit gefreewheel verschoof onze actoren tot een dikke halve meter van de doellijn.
Natuurlijk zijn onmisbare kansen de moeilijksten om af te maken. Hand in hand met het juk der schaamte komen zij gezwind en zonder genade af op het veulen in kwestie. Als een dreigende fata morgana die zich enkel tussen de oren werkelijk manifesteert maar toch op het hele wezen zijn impact kent. We hebben er allen gestaan, en als de bronstige dekhengsten die we zijn, trokken we er onze plan. Zoals de torenvalk zijn jongen zonder nadenken het nest uit gooit. Zoals de babygiraf die reeds in de eerste tellen van zijn reel bestaan een val van enkele meters dient te overleven. Zo staan de Salciaanse jongens als man weder op. Alsnog treurnis troef, zijn tweede poging eindigt evenzeer in de massa van de zoekende wachter.
Driemaal is scheepsrecht en zodus beslissen de grootheden op het terrein om zich te moeien in het spartelende ontgroeningstafereel. Met de ondersteuning en vastberadenheid van het voltallige middenveld, herkent Ruben zichzelf niet meer. Opeens stond er een man achter het kanon. Een man, de reden waarom deernes zich opmaken, de drijfveer waarom gerst zich tot hop gist, de motivatie voor kleintjes om elke dag weer op te staan. Een echte man die net als zijn mentor zijn botermalse patatjes liever likt dan kauwt. Weg het benauwde, weg de onzekerheid, laat varen al die factoren in hoererij zo groot! Zonder twijfel, BAM! De netten beroert en de indruk nagelaten. De Ruben die was, is niet meer. En de Ruben die is, is nooit eerder geweest.
Om zijn nieuwe, verse status nog kracht bij te zetten, besloot diezelfde spits later om zijn kwantiteit te verdubbelen. Al was ook hier de nodige herhaling van toepassing. Prachtige steekbal vanuit het centrum brengt Wouter DHerde langszij. Zijn voorzet strak en precies, zoals we dat van hem reeds een bescheiden decennium gewend zijn. Ook dit leder flirtte met de onmisbaarheid voor doel. Toch bleek zeven aanrakingen later dat die onmisbaarheid samengaat met de kwaliteit achter het vizier. Alle gekheid opgestapeld. Twee keer scoren bij een primeur in de spits, doe het hem maar na. Wanneer hij later in de kleedkamer zowaar belooft om bij zijn volgende deelname ook in de derde helft te schitteren, weet menig criticaster dat er ook in de deze broze en gezouten oesterschelp een ware parel huist.
-
Rusten bij 2-0 voor is als zout bij de patatjes doen opdat het korstje goudbruin afbakken zou. Maar toch enige onrust want een totale nietsnut in doel en bijgevolg een allegaartje samengeraapt op het middenveld. De verdediging zou dan ook het kloppend hart van het wedstrijdeinde moeten uitmaken. En beste lezer, ik heb daar achteraan dingen gezien. Over hoe het jonge duo (al bleken ook zij bij de derde helft meer dan duidelijk rum-cola-liefhebbende veteranen) zonder nadenken elkaars onvolmaaktheden wegdweilden, over hoe die onverwoestbare backs de ijzersterke en razendsnelle bezoekende flankspelers onschadelijk maakten, over hoe de voorhoede als een volledig uitgeharde golfbreker reeds in eerste lijn de dreigende golfslag wist te ontleden en van hun collectieve kracht te ontdoen.
Die nietsnut in doel had zowaar geen nut van doen en dat volledig door de kwaliteit van de spelende ploeg. Prachtig om zien. Het grootste gevaar kwam dan ook van de voet van de kwibus zelve die toch graag, tegen beter weten in, op zijn uittrap wenste te oefenen. Maar ook dan plooide de ploeg als een harmonica terug en werd het leder overwonnen nog voor het in een baan naar doel gelanceerd kon worden. Kudos. Kudos te over en kudos te weinig om zij die het verdienen te laven.
Dat we vooraan de kansen niet volledig uitgespeeld kregen of het lucratieve afstandsschot zijn curve niet afgerond kreeg, zijn verschijnsels die hier hun zendtijd in de marge ontvangen. Geef ons een veld zijn naam waardig en nog enkele tellen oefening en deze euvels zijn voor de rest der tijden verbannen naar de eeuwige jachtvelden.
-
Pas wanneer de wiskey en de rum volledig op waren, voelden de tongen zich voldoende gehoord om de weg richting thuis aan te vatten. Als er nadien zelfs in de directe omgeving van de stalen ros alsnog besloten wordt om opnieuw deel te nemen aan de ronde-tafel-gesprekken staat de ware kracht van de ploeg als een paal boven water. Hoe kunnen 11 mannen het gevoel genereren dat er een natie achter je staat? Vraag het aan elke Saleciaan die dit seizoen de rugwind van ons geheel ervaart.
Uw reporter diep verscholen in het riet,
T.B.
|
|
| |
|
|
