|
|
|
| |
|
| |
|
| |
(Klik hier voor de aanwezigheden) |
| |
De nostalgie
Hoog en groots bezoek deze vrijdag!
De man naar wie wij allen opkijken, de toonaangevende man op wie wij allen trachten te gelijken. Naast het veld met zijn glimlach zo breed, gehuld in zijn aura zo bescheiden alsof hij het zelf niet weet. Ivo van Gelder, jawel, de vader van. De saleciaan die op zijn 65 nog voetballen kan. Hij koos vanavond uit om zijn oogappels te aanschouwen. Dus konden wij niet anders dan een kunstwerk beeldhouwen.
Maar ook Peter Baerts verscheen voor het eerst dit seizoen weer ten tonelen. Nog zulk een moederschoot waarin de ploeg menig dagen lag te kwelen. U zou het naast zijn voetbalpracht haast omitteren: deze omnivalent wist eveneens de website te existeren!
Don Bosco zou Don Bosco niet zijn als er niet permanent aan de toekomst wordt gedacht. En zodus kon de trouwe volger een nieuw gezicht tussen de massa herkennen. Massa jazeker, ook ditmaal stonden 32 gebonden schoenen op en naast het veld. Een ongekende weelde die nu reeds vertrouwd en aangenaam aanvoelt. Maar nieuw bloed dus, op de flank links vanachter of indien nodig een rijtje hoger. Ene Thomas genaamd, die een secure en zekere indruk naliet. 32 lentes jong en woonachtig in Boutersem, zo kennen we er nog. Er wacht de man een mooie nazomer.
-
Noodzakelijke drankpauzes deelden de wedstrijd op in 4 kwarten en het moet gezegd, het eerste was voor SVK. Hun spitsen wisten, met draaicirkels kleiner dan die van een fiat punto, zich te ontdoen van hun verdedigende schaduwen en vooral uit de tweede lijn vertrokken met regelmaat vuurstoten om onze doelwachter te testen. Zoals steeds een eenvoudige toets die Wim en daarna Jelger met de glimlach invulden.
Dus zochten de bezoekers het wat hoger op het veld. En wanneer de snelle en kerende spits kermend ten velde gaat, na het verkeerdelijk neerplanten van zijn voet in de zestien, is zijn bloedbroeder vliegensvlug gevolg om in het geharrewar het leder onhoudbaar in doel te poneren. 10 minuten later, na het wegbrengen van de ongeluksvogel, bevonden we ons weer sneller dan gehoopt op de middenstip. Ditmaal met eentje in het krijt, alle inspanning ten spijt.
Vele oorzaken mogelijks aan de bron van het fenomeen. 1 iets blijft zeker, je kon er niet omheen. Misschien toch een zonneslag of maakten ze onvoldoende gebruik van de drinkpauzes? Misschien te veel van slag door het verlies van hun voorhoede sterkhouder? Maar SVK was niet meer. Het geheel dat de tegenstander op de mat legde, werd uit elkaar gespeeld en wat volgde waren 60 minuten van Saleciaanse suprematie met enkele orgelpunten als gevolg.
Beginnen doen we bij de gelijkmaker. Want wanneer Ceusters, Robert en Van Beek elkaar in de centrale driehoek vinden, is het zelfs bij de stugste der tegenstanders alle hands aan dek. Matthi stuurt diep, Ruben legt breed, Vincent neemt aan en duwt met links de gelijkmaker binnen. Dat deze simpele combinatie zich tussen 7 middenvelders en verdedigers afspeelde, verheft de eenvoud tot waar, goddelijk vernuft. Wanneer we onszelf later op voorsprong brengen is de deelname van Robert zelfs niet eens meer een vereiste. Matthi, in volledige controle, stuurt eerst vocaal Van Beek de spitsenroede in. Daarna perfect in dat goalgetterke zijn lijn aanspelen en twee muizentikken later zijn doelwachter en verdediger (jawel, in die volgorde) omspeelt en weet Ruben ook deze vrijdag weer wat scoren is.
2-1 voor bij de rust en de thuisspelende ogen brandden nog vol verlangen voor wat komen gaat. Want moest de potentaat in kwestie niet zo nauw verwant zijn met de schrijver van dit relaas, dan had hier een lofdicht gestaan, het onfatsoenlijke nabij.
Vorige week liet hij reeds harten kieren door onverstoord de kruising te versieren. Maar ditmaal was zelfs de aanname en controle alleen al een prestatie om te bewonderen. De hoek scherp, de keeper paraat en toch de torpederende knal die er hemelsmooi in gaat. Rechts vooraan overhoeks net niet in de linker kruising. Wij zien vaak taferelen die wij tot schoonheid bombarderen. Dit stuk oeuvre vond zijn bestaan in pure glans en gaat de gratie ver voorbij tot wanneer zelfs Akela Van Gelder weet: dit is kunst.
Wat mede zijn zendtijd verdient is de achterhoede die dat offensief arsenaal in stelling brengt.
Nu reeds enige tijd heeft kameleon Van Gelder, ditmaal Wim, zich aangepast tot back. En hoe. Steeds standvastiger in zijn ingrepen, steeds secuur in zijn passing en deze week ook vlijtig met het hoofd. Zijn scala aan vaardigheden blijkt maar toe te nemen. We zagen hem tot twee maal toe zelfs een trekker overhalen die zonder balvreemde obstakels op zijn baan trefzeker waren geweest. Wim voelt zich duidelijk steeds meer als een vis in het water, zo ver buiten zijn doel. Dus ga alvast maar naar huis, hij komt een druppel later.
Dan loopt daar ook nog enig en vol jolijt een Jeroen rond ergens centraal vanachter. Natuurlijk is spelen naast Ben Golsteyn niet alleen visueel maar ook fysiek een leuke en half erotiserende activiteit, het blijft wondermooi hoe de midlife-naderende Mertens zijn jonge veulentalent terugvindt en na een blessuregevoelig seizoen nu weer ronddartelt als de fitte hinde die hij later onder de waterstraal ook effectief blijkt te zijn.
3-1 hebben uw werkende hersencellen reeds becijferd en de site verklapte reeds dat er dus nog 2 in het mandje gingen.
Het hoeft niet te verbazen dat Ruben Van Beek met 1 doelpunt per wedstrijd niet voldaan is. Geholpen door een keeper die de bal lost en wat knullig in doel doet belanden, blinken er achter Rubens naam ongeziene statistieken. 6 goals in 3 wedstrijden. De whatsapp vroeg zich reeds af: waar eindigt dit? God zal het weten.
En zoals het de spitsenbroeders van weleer beaamt, kan Sylvain dan ook niet achterblijven. De aanvaller die van verrassingen zijn handelsmerk gemaakt heeft. Met hem ben je nooit klaar. Ook niet wanneer hij gedekt staat door een man of drie en de bal slechts nauwelijks tot niet kan zien noch beroeren. Zelfs dan vindt hij het gaatje om de bal te lanceren en te profiteren van de verdedigende voet die met een mooie afwijking de doelwachter verschalkt. Sylvain komt spelen, neen, Sylvain komt scoren. That is how he is.
-
Zich vijfmaal moeten omdraaien bleek voor SVK meer dan voldoende en dus vroeger ze reeds enkele minuten voor affluiten om er een eind aan te maken. Iets wat Don Bosco niet doet natuurlijk, wij gaan tot het gaatje. Er nog iets mee versieren lukte echter niet en de score bleef wat ze is.
Het einde naderend mijmer ik terug naar het begin. Naar die noodlottige achterstand die eigenlijk nooit op het bord had mogen staan als ene Benoit Boon alleen voor doel wel koelbloedig was gebleven. Zou hij nog haren overhebben of heeft hij ze toen werkelijk allemaal zelf uitgetrokken? Het zou niet eens overdreven zijn, zulk een misser.
Een attente kijker meldde mij eveneens 2 hoekschoppen die beiden een hoger eind verdienden, maar ook daar ontbrak de koelbloedigheid in de kleine zestien.
Ach kijk,
zie hier woorden dralen over gemiste kansen en collectief falen
wanneer daar 5 eitjes de mand in gaan en er weerom 3 punten bijkomend op de stand staan.
Deze vrijdag zweefden wij allen op een wolk hier ver vandaan.
Naar een land met maar 1 vorser: de Saleciaan.
Uw reporter ter plaatse ,
T.B.
|
|
| |
|
|
