|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
| |
|
| |
(Klik hier voor de aanwezigheden) |
| |
Ho Ho Ho
Neutrale voetballiefhebbers keken reeds enkele weken met argusogen naar de Saleciaanse pletwals die VC Don Bosco op de grasmat toverde. Ook deze vrijdag bediende Don Bosco zijn fans op champagnevoetbal. Met wederom 6 doelpunten lag de overwinning ook deze week al vrij snel veilig in de kribbe. Er ruist iets door het bruinevelds struikgewas. Het is de meedogenloze heerlijkheid van illuster topvoetbal.
Eerder dit seizoen regeerde nochtans de onzekerheid wegens numerieke derving en bijhorende forfaitnederlagen. Dat Don Bosco zich hieruit zou redden, was wekenlang het trending subject op de media. Een maand later kunnen we enkel vaststellen dat de ploeg zich handhaaft en dit met franje. Op het veld dashen ze drie vlotte overwinningen na elkaar en staan ze hierdoor wederom onder de mensen.
Maar ook naast het veld blijft het bestuur niet bij de pakken zitten en loopt de wintermercado op volle toeren. Nieuwe aanwinst op de flank Guiseppe Rodriguez werd reeds vorige week voorgesteld aan het publiek. Een geslaagde voorstelling met secure acties en pertinente ingrepen. Zonder twijfel een welgekomen versterking. Maar er is meer. Vertrouwelingen melden dat er eveneens spelers van andere ploegen openlijk ingaan op de Saleciaanse avances. Zo spreken de wandelgangen van gesprekken onder de remy toren vlak na de wedstrijd. Vol spanning kijken we langneuzig uit naar het eventueel vervolg.
Nieuwe spelers, het zal een van de pilaren voor de wederopstanding blijken. Maar meer voornaam is de terugkeer van vaste waarden. Zo speelt Mr. Ceusters de laatste weken weer mee en dat is zonder twijfel onderdeel van huidig succes. We zagen eveneens Mr. Teucq terug speelminuten sprokkelen deze vrijdag. Met een assist en ei zo na een goal was zijn eerste match in maanden best billijk te noemen. Maar zoals steeds bij de jongste vlaamse Teucqenzoon is het de vraag of hij zijn mond voldoende dicht kan houden zodat zijn voeten het orale werk voor zich nemen. Voor je het weet zit Don Bosco met zijn eigen Lamkel Ze, nu nog een geblondeerde baard en de genialiteit zal welig telen.
Nieuwe en vernieuwde spelers werken momenteel als kruiden op de reeds beluste hoofdschotel die Don Bosco elke vrijdag serveert. Want de harde kern staat stijver dan ooit. Vorsers zoals Baerts en Castelein fonkelen niet alleen met uitmuntende aanwezigheids-cijfers maar leggen ook nooit gezien tikkietakkie-voetbal op de mat. De publieke sollicitatie voor de gouden schoen maakt dat Dies al weken pijn en emotie verbijt en als Saleciaans vaandeldrager doorheen de wedstrijden schrijdt als een omnipotente demigod die zijn momenten kies en de kalmte laat regeren. Indien hij zijn attitude en prioritaire voetbalagenda detineert tot het seizoenseinde, voorspel ik dat hij zijn vitrinekast alvast opblinken mag. Maar het seizoen is halfweg, de route nog lang, en voornemens of karakters zijn soms teder en broos. Nieuwsgierig als koorknapen kijken wij, neutrale fanaten, dan ook uit naar het vervolg.
-
De match zelf dan, tegen Camargue.
Al in de tweede minuut torpedeerde Dies een voorzet voor doel die elke week opnieuw een openingstreffer moest uitlokken. Onbegrijpelijk dat zowel Sylvain als Vincent, samen goed voor 6 doelpunten de laatste drie ontmoetingen, het leder onaangeroerd voorlangs laten passeren. Niet veel later zet Sylvain de misser zelf recht door een steekbal enig te verlengen tot in de netten.
Opgepast hij of zij die later beslist om met zijn ogen te knipperen. U miste mogelijks een snijdende actie van Dies doorheen de centrale lengteas van het veld. 4 spelers passeren en de bal naast de keeper paal binnen doneren, u droomt er meer dan waarschijnlijk wekelijks van. Voor de nasnuffelaar Castelein is het eenvoudige realiteit. Doelpuntje, gedrenkt in pracht.
Al blijft het egocentrisch natuurlijk, de bal niet willen afgeven en voor eigen succes gaan. Mr. Robert toont een vingerknip later dat het ook anders kan. Op de rechterflank aanvaart hij het leder dat zijn richting verkiest. Speurend naar opties verkiest hij het Van Beekse gevaar dat zich op de linkerflank, aan de grote rechthoek bevindt. De schildersezel en penseel stonden duidelijk klaar want de pass was ongenaakbaar. Wolken doorklievend, monden verbazend, harten veroverend doorheen de troposfeer. Dat Ruben zonder scrupules het wonder in doel decaleert is een voetnoot die bij deze zijn zendtijd opeist.
Boem pats, drie tegen nul wanneer een doorgebroken aanvaller Wim passeert en zo voor eventjes het eenrichtingsverkeer een halt toe roept. Wat later ziet onze neutrale held, Frans Haex die vriend en vijand met zijn vergulden boezem steeds weer verwarmt, een duidelijke dodenschop in de zestien en belandt de bal op de stip. Tijd voor Wim Van Gelder om op te staan en zijn kwaliteiten te exposeren. U kent hem wel, die imposante loebas die sporadisch onder onze deklat gaat staan. Bedenkelijk zijn dieptezicht, onomkeerbaar zijn oordeel en onafwendbaar zijn allesoverheersing. Ook deze vrijdag keert hij de penalty zonder blaaskakerij. Met een eenvoudige, doordringende blik staart hij het leder buiten. Een zucht van opluchting passeert het stadion.
Drie tegen een de rust in, al had het meer kunnen zijn. Jelger zijn positiespel is duidelijk nog niets van zijn brille verloren. Alleen jammer dat hij niet de enige is zich goed positioneert. Ditmaal tikt Sylvain de zekere goal in de netten. Better luck next time zal Jelger gedacht hebben. Wat later was het dan ook van dat. Weer parmant opgesteld, randje zestien. Twee salecianen tikken heen en weer zoekend naar dat gaatje. Nochtans weet Jelger die meestal zeer doortastend op te vullen maar deze week besloot Mr. Robert dat het voldoende was en jaste hij het jongensspeelgoed onder de lat binnen. Een gelukstreffer.
Ondanks hun voortreffelijk karakter bleek al het bovenstaande slechts voorspel, een langgerekte aanloop naar de heerlijkheden die er eigenlijk toe doen. Hoofdrolspelers van onze erotische slotromance waren deze vrijdag Stijn Robben en Ben Golsteyn. Wie de gever en de krijger was laat ik over aan de neutrale toeschouwer. Al positioneert Stijn zich nogal pertinent met zijn twee doelpunten, tegenover het maagdelijke karakter van Bens statistieken. De beide flankspelers geselden de bezoekende verdediging en waren steevast voornaam onderdeel van elke offensieve actie. Dat Arne De Nies schuilging achter al dit vernuft had veel weg van de cameraman die het orakel volleerd kadreert op het witte doek. Om vingers van af te likken. De neutrale man genoot.
Liep het offensief eens mis, zelfs dan stond beide backs pal. Wouter liep als geexiteerd elektron elk bewegend voorwerp in de nabije omgeving van zijn sokken en ook Robin besloot als een stekend bijtje toch steeds net die stok tussen de wielen te steken. Kortom, vanachter zat het dicht en de 6-1 eindstand is achteraf bekeken helemaal niet overdreven.
-
Voorzichtig zou ik de sfeer in de kleedkamer gezellig durven noemen. Kinderen worden geboren, dragers van honing, smarties maar vooral financieel een aderlating natuurlijk met geboortelijsten die onder sociale druk geplunderd moeten worden. Statief en lens gefocust in de douchecabine waar menig speler zich mentaal loslaat en berouw of spijt niet te bespeuren zijn. Geel en rood de jupiler bierbak die voor, tijdens of na de match steeds lichter wordt. Maar de verhalen, de vertelsels… epossen over nieuwe horizonten, over levenslopen die curven als een meander of gedetermineerd domineren als een kaarsrecht kanaal. Als zand door een zandloper verglijden de dagen des levens maar o zo heerlijk dat gevoel wanneer vrijdags onze korreltjes samen naar beneden dwarrelen.
Uw reporter ter plaatse,
T.B.
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
