|
|
|
| |
|
| |
|
| |
(Klik hier voor de aanwezigheden) |
| |
Masters of society
Ons verleden met de KUL is zonder meer een uniek exemplaar. We speelden reeds kaskrakers tegen hen met onverhoopte uitslagen en dat was deze vrijdag niet anders. Als een pendel zwieren de uitslagen tussen uitgesproken zegereeksen en lange tijden van totale droogte. Dat de slinger ons de laatste tijd gunstig gezind is, bevestigt deze uitslag dubbel en dik.
Vakantietripjes en weekendjes op den buiten maakten dat we net niet aan een dozijn spelers kwamen. Meer nog, de te zoeken, rood-met-witte-strepen gemutste Waldo verrijkte de gekende gelederen links achteraan. Zijn aanwezigheid bleef zelfs bij de niet aanwezige spelers niet onopgemerkt en dat ondanks zijn verscholen positie op de overwinningsfoto.
-
De eer bevalt me om ons welslagen te verwoorden al vatten we de oorkonde aan met een valse noot. Ach ja, de een zijn dood is de ander zijn brood natuurlijk.
In de kinderjaren van de wedstrijd ontlokte KUL het eerste wapenfeit. Vanop een ruime 20 meter wist een volleerd universitair zijn geweer aan te leggen en het leder in een baan naar doel te lanceren. Een kraker van een schot, de lucht uiteen rijtend. Zulk een snelheid en balrotatie waardoor de ontstane onderdruk de baan levensgevaarlijk richting doel verboog. Damocles zou zich draaien in zijn graf en Don Bosco van huis en haard verdrijven, zoveel was duidelijk.
Zou u er niet naar snakken om eindelijk een vinger in de pap te hebben? Zou u niet hunkeren naar de mogelijkheid om geschiedenis te schrijven, neen meer nog, ze aan te passen? Stervelingen als wij wenden onze hoofden richting de wijzen en omnipotenten onder ons bij zulke levenskwesties. Zulks een man hebben wij in ons midden. Als een steenarend tuurt hij neder op het tafereel dat zich voor hem afspeelt en wanneer zijn tijd kome, spreidt hij zijn machtige vleugels om in te grijpen en de geschiedenis te herschrijven.
Wim pareert, Wim paradeert, Wim etaleert. Ja, Jezus kan op water lopen maar Wim zwemt doorheen land. Een normale vingertop raapt zichzelf verbrijzeld op terwijl hij zich hoofdschuddend afvraagt wat hem bezielde al strekkend naar het projectiel. Niet die van Wim Van Gelder. Als een tomehawk richting devotie, richting de sterren en de onbekende, achterliggende eeuwigheid. Man wat een save, wat een kunde, wat een man. Zijn vakkundigheid hield de brilscore op het bord en plaveide de weg van grootsheid die Don Bosco onwetend bewandelen ging.
Want wat volgde was kunst. Geen vernedering, geen David en Goliath, geen John McClane maar rasechte, uit het zuiverste hout, pure vaardigheid. De KUL speelde een puike wedstrijd, liet de bal het werk doen achteraan en bouwde met geduld aan een offensief verhaal. Hun tegenstrever speelde georganiseerd en bleek razendsnel en vlijmscherp wanneer ze de kaart der aanvallend geweld trokken. Afwerken aan 110 procent, het heeft een nieuwe betekenis. De salecianen waren zo gezwind. Geloof me, deze vrijdag belde Don Bosco met de heerser en, gezien hij niet opnam, lieten we een boodschap achter nog voor de biep.
Moet ik namen noemen? Scanderen de lezers achter persoonlijke lof? Ik haal er enkele vanonder het scharlaken. Parels uit oesters zo mooi als de schelpen rond Ariels rondingen zijn het. Kiezen blijft verliezen dus vatten we aan met het team. Elke ziel speelde naar zijn vermogen en werklust voor elkaar. Kilometers vreten als dolle honden achter een idioom. Ceusters, Arne, Robert, Dherde, waar haalden ze die joules? Parelende zweetdruppels, zoute lippen en de bitterzoete knaag in de kuit, allen voor het hogere doel.
Onvermijdelijk valt hier de naam Ruben Van Beek. Hatricks vallen niet elke vrijdag en wanneer je jezelf steeds zo parmant positioneert en aan de basis ligt van assist na assist, heb je de nodige zendtijd meer dan verdient. Hand in hand ging het deze vrijdag met Stijn Robben. Zijn flank afdweilend als assepoester in haar jongste der jaren. Daarenboven sieren als target van dienst met zelf ook meerdere treffers.
Wat opviel waren niet de persoonlijke prestaties maar de snedigheid en onverhoopt omschakelingsvermogen. Wanneer de verdediging de bal achteraan afsnoept zijn er slechts 3 strakke passes nodig vooraleer Vincent de voorzet in doel devieert. Splijtende doorsteekballen naar de flanken schakelden talloze tegenstrevers uit waarna het leder voor doel transformeerde tot een levensgevaarlijk speelgoed van efficiente spitsen. Totaalvoetbal en ja, terecht met een hoofdletter.
KUL kwam er niet uit. Achteraan bleven ze bouwen steen voor steen maar een echt bouwwerk hebben we niet gezien, alhoewel.
Verdronken was het kalf, kuchend en stuiptrekkend op de kille vloer lag het, wanneer de KUL hun moment van eerherstel en glorie omarmden. De sprong, de catacomben spraken zelfs van een duik, zuiver in de zestien bleek voer voor debat. Robert, dader in deze thriller (nochtans eerder in de wedstrijd slachtoffer gezien zijn ongelukkige positionering tijdens Arnes uithaal en bijhorende tatoeage die zelfs nu nog duidelijk zichtbaar is), verhielp ons van de twijfel en wees kordaat naar de stip. Zijn tackle omitteerde namelijk bal te raken en verkoos sappig mensenvlees als alternatief. De eerredder was een feit.
Rollende haarbollen, klapperende saloondeurtjes en piepende uithangborden. De zachte bries deed het zand opwaaien wanneer de spits zijn vingers krulden boven zijn colts. Wim stond oog in oog, gefocust, gewapend en ervaren. Een duel onder grootmeesters tenmidden van de samengetroepte mensenmassa. Een schriele stem riep nog ‘rechts’ maar het geweer was ontholsterd en de kogel vertrokken. Wims spieren trekken samen, zijn voet drukt zich af, de koers van de aarde wijzigde lichtelijk. Zijn hoek was de juiste, zijn vuist als ijzer. Het nietsvermoedende leer incasseerde een mokerslag hem onbekend. Tumult, gejuich maar ook ophef en roering, een vijandelijke spits was gevolgd!
Verschroeiend haalt hij uit, torpedeert hij de ongelukkige wederom richting het fenomeen. Mogelijks nog harder, nog preciezer en nog dodelijker dan voorheen. Als verslagen plant menig saleciaans knieenduo zich in het groene grasveld. Haren verwikkeld in verkrampte handen en vol ongeloof over het verdwijnen van de zo fel bevochten clean sheat. Enkelingen, die zich te dicht bij het telegeleide projectiel bevonden, voelden kaken verplaatsen door de passerende drukgolf. Waldo himself verpinkte een traan, al zijn verwoed verdedigerswerk in rook opgegaan. De widowmaker scheidde waterstof van zuurstof tijdens zijn vlucht waardoor de streep een witte gaswolk achterliet. Het bovenmenselijke monster at salecianen als ontbijt maar stierf deze vrijdag een veelbesproken dood in de betonnen handen van Wim Van Gelder. Klemvast.
-
Mijn jonge bestaan kenmerkt zich met ijkmomenten die als een kompas de weg wijzen in ons sportief verleden. Deze vrijdag is er zonder twijfel zo een. S ’Middags brandt de zon die s ’ochtends nog zo lieflijk daagt, wat deze vrijdag kon heeft menig deerne ontmaagd.
Volgende week KVC Haacht. Zelfs al nemen we maar 10 procent van dit vrijdags vernuft mee, zou ik het voor geen geld van de wereld willen missen.
Uw verslaggever ter plaatse,
B.T.
|
|
| |
|
|
