|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
Don Bosco
|
13 - 1 |
Boerenbond
|
|
|
| |
|
| |
(Klik hier voor de aanwezigheden) |
| |
Gastverslag door Astnigoedis Doegetanzellef.
Was het het warme weer die dag? Of het vooruitzicht om nog eens voluit te mogen gaan op ons eigen kunstgras? Of misschien die klinkende overwinning de week ervoor?
Feit is dat er goesting in de lucht hing. En gebrek aan parkeerplaats noch een aankomend buitje kon ons die goesting afnemen. Het kan ook zijn dat de smile op Steven zijn gezicht, die de laatste parkeerplaats had bemachtigd, het bloed bij de rest wat deed kolken.
De tegenploeg was al vroeg aanwezig en had reeds wat opwarming in de benen als onze scheidsrechter nog net binnen het academisch, uhm halfuurtje het veld op stormde. Een korte blik op dat oranje geweld aan de overkant leerde ons dat die mannen van de Boerenbond een serieuze verjonging hadden ondergaan. Veel van die gastjes hadden de stemgerechtigde leeftijd nog niet bereikt en hadden blijkbaar in een jeugdige emotionele opwelling hun scheenlappen thuis vergeten.
De match begon met een paar zomerse druppels en enkele jongeren die de tegenploeg dachten aan te moedigen. Beiden zouden afdruipen nog voor de eerste helft werd af gefloten want wat hier vanavond gebeurde overtrof zelfs onze stoutste verwachtingen.
De eerste treffer lag al in de netten nog voor Frans zijn veters had gebonden. De goal kwam zo snel dat de gedachte boven kwam drijven dat dit wel eens onze snelste goal ooit kon zijn. Nog voor we dat record konden staven met harde feiten moest Wim in actie komen om een hoge dwarrelbal op te vangen die in zijn richting kwam. Piece of cake dachten wij, tot we de natte bal uit zijn handschoenen met een, naar eigen zeggen, straatwaarde van 40 euro over de lijn zagen glippen. Ik zou er toch maar nieuwe kopen Wim. Met zuignappen als het even kan.
Eigenlijk kan ik hier stoppen. Niet alleen omdat ik weet dat Benny zowieso commentaar zal hebben op mijn verslag maar omdat de rest... wel je had er gewoon bij moeten zijn.
Aan de rust kon eigenlijk niemand geloven dat we al zover stonden. Was het 6-1? Of 7-1?
En hoe kwam het zover? Het was een snelle wedstrijd, de bal ging vlot heen en weer en beide ploegen speelden er op los. En toch stonden die harde cijfers op het scorebord.
De euforie bij de thuisploeg was enigszins verward maar toch compleet. Ene V.R. meende zich een 12-1 score te herinneren en vond dat we deze score moesten kunnen kloppen. Hij vergat te vermelden dat die 12-1 nu niet bepaald in ons voordeel was en wij waarschijnlijk nooit meer dan 8 goals in één wedstrijd hadden gemaakt, maar toch stond dat magische getal 13 zo in onze ogen gegraveerd dat we niet zouden rusten tot we daar geraakten.
De tweede helft was een lesje in voetbalvaardigheid. Goal na goal sierde de netten van de Boerenbond. Maar tijd voor medelijden voor de tegenstander was er niet want ze gingen hun ondergang strijdend tegemoet. Hiervoor verdienen ze toch ons respect, want we hebben al grotere ploegen huilend en tierend naar de kleedkamer gestuurd nog voor het eindsignaal viel.
Was dit onze beste wedstrijd ooit? Nee. De beste wedstrijden zijn die waarbij één enkele zuurverdiende goal de wedstrijd beslist. Veel hebben we hier ook niet aan onthouden, alleen dat ze volgende keer beter hun scheenlappen meenemen.
Naast de ploeg(en) wil ik ook Frans bedanken die ons een paar minuutjes extra heeft laten shotten :) |
|
| |
|
|
|
|
|
|
