|
|
|
| |
|
|
|
|
Don Bosco
|
3 - 2 |
Boerenbond
|
|
|
| |
|
| |
(Klik hier voor de aanwezigheden) |
| |
Don Bosco triomfeert
In de kantlijn van de werkweek werd een vage aftekening van dit vrijdagse huzarenstukje reeds gewaar. Don Bosco heeft al vele emoties gekend dit seizoen en alle vervlogen jaarwissels incluis maar ook deze week zat het er knal op. Een wedstrijd gebijteld in steen, gehouwd uit de kernen der voetbalaardes. Een wedstrijd op het scherp van de snee met de nodige randfenomenen, voetbaldemonen en extrasportieve invasies.
Twee markante elementen kleurden de voetbalavond. Eentje verwekte verwarring, bewondering en een rollercoaster aan emoties daar waar de andere ons terugbracht naar het bekende en als doorwinterde kapitein het schip weer naar de haven loodsen zou. Want na een half seizoen afwezigheid en mysterieus wandelgang-gegalm is hij weer onder ons, beste lezers. Er werd nog geopperd dat hij als brave weldoener en ridder der minderbedeelden zou terugkeren, dat hij sneller dan zijn schaduw, dodelijker dan de donkerste krochten van de brusselse steegjes terugkeren zou. En deze week was het zo ver, Peter Waegemans stond op zijn spiksplinternieuwe, donkerzwarte, net geboende godenpantoffels weer op het kunstgrasveld.
Bescheiden en vol zelfkennis verkoos hij nog de spanningen en verwachtingen op te drijven door de eerste helft als bankzitter door te brengen. De tegenstander verknecht laten worstelen met de vrees van wat de tweede helft brengen zou. Of koos onze wedergekeerde grootheid de zachte ondergrond en veilige schuilplaats in het bruine veld eerder voor de tegenwoordigheid van die beige gebroekte, nooit eerder gezien, schone schoonste blonde die de bank deze vrijdag tot niet minder dan een walhalla kroonde? ‘Seg, wie is die op de bank?’, ‘Ow jo, don bosco heeft een nieuwe supporter ofwa?’. Opwarmen deden onze spelers deze week niet, de intrigerende aanwezigheid van de nobele onbekende zorgde reeds voor voldoende verwarming op maar zeker ook naast het veld. Niemand minder dan Robin verdreef de mistige twijfel, ze was niet minder dan de zijne.
-
Aanvatten mochten we tegen een gekleurde boerenbond die voor de gelegenheid franse, engelse maar ook angolese aanwinsten meenam op verplaatsing. Het vuur aan de lont en de tekenen op de wand voor een spetterende partij. De franstalige spits had minder dan 35 minuten nodig om ons de achtervolging op te dringen. Zijn versnelling spleet de verdediging en liet ook de zoon van akela Van Gelder zonder verhaal. 0-1 en de wolken pakten samen boven het Kesselse gras.
Zwaarden uit de schede en de teugels vieren voor offensief geweld, inderdaad, onze flanken trokken op naar het strijdtoneel. Er werd gecombineerd met balletjes strak over de grasmat van voet naar voet. De perfecte assist op Robbe werd onbegrijpelijk gemist, wat later genieten Peter en Vincent van een fenomenale een-twee die onweselijk naast werd besloten, nog later krijgt Jelger voor de eerste maal die avond een niet te missen voorzet over de grond die onbesuisd en nukkig naast wordt getorpedeerd. De opbouw was er, het inzicht ook maar het vernuft bleef steken. U weet wie er in die situaties zichzelf steevast kroont tot verlosser van de thuisploeg.
Want als Jeroen zijn dekhengst de sporen geeft, weet het middenveld reeds wat er komen gaat. De centers sluiten het centrale vacuum dat zijn afwezigheid creert terwijl de vleugelspelers de ruimtes opzoeken waar zonder uitzondering die warempele voorzet landen zal. Ditmaal plukt Robbe de vruchten van het frivool aanvalsgeweld van de centrale man. De plakjes weer op hetzelfde schavot bij de rust, klaar voor meer en meer schoonheid die zich in de tweede helft etaleren zou.
Na de toch wel impressionante opwarming van onze thuisgeleven zorro van dienst, bevond de bal zich goed en wel op de stip, en met de sensueel gekrulde Ceusterse lippen werd de tweede helft een feit. Ditmaal waren de combinaties niet zozeer fiekfijn en messcherp, ze waren simpelweg gedrappeerd en gedresseerd in de glans en praal van wat don bosco te bieden heeft.
Er werden niet te missen kansen geschapen met sluwe ingrepen en vakkundig uitgekozen verkorenen. Maar ze vielen uit hun rol, ze werkten als een boerenpaard bij de pluk maar verkozen de vergetelheid door niet af te werken of driest naast te besluiten. En terwijl de cumulus zich boven de middenstip in gitzwarte inktvlekken samentroepten, bleef de voorsprong uit. Tot uiteindelijk het centrale duo opstond. Jelger speelt heerlijk eenvoudig de bal in de loop. Als nadien twee verdedigers na een sliding tackle, vermeende duw en trekfouten zich alsnog de haren uittrekken en ook de bezoekende keeper duizelig zijn veters weer bij elkaar zoekt, weet u dat de heer Robert zijn vaandel wappert als nooit tevoren. Vertrok hij ook deze maal vanop eigen helft, zult u mij vragen? En ik zal antwoorden: ‘het vernuft ligt hem niet in de kwantiteit van het overbrugde euvel maar in de illusie die de actie nalaat op zij die hem aanschouwden’.
Het spel leek gespeeld maar Don Bosco omiteerde het laken naar zich toe te trekken en de bezoekende spelers, die meer en meer opgingen in de onweershemel, putte moed uit het meegereisde familieleden. Op het moment dat blessures en onduidelijkheden meester waren over de saleciaanse opstelling, werd de fatale tegenprik gegeven. We stonden nochtans met vijf verdedigers op het plein, al wisten er slechts drie wat hun taak nu precies was. Zonder twijfel een nasleep van Jeroens blessure en Steven zijn positiewissel, of was het de promotie van scheidsrechter naar veldspeler die heer Ceusters onderging? Treurnis ten spijt, bordjes gelijk en iedereen vol aan de bak om een achterstand te voorkomen.
Want de bloedgeur moet in het boerenbondse aroma hebben gezeten. Arglistig als een troep wolven bleven ze de ene aanvalsgolf na de andere versturen. We hadden de goden aan onze zijde toen de doorgebroken flankspeler na het strelen van de acherlijn besluit uit te halen. De bal likt de lat en zuchtend mochten we het schietgebedje afsluiten, maar niet voor lang. Toen de angolese international weer zijn weg naar doel vond, stond hem eigenlijk maar een klein iets in de weg.
Wie het kleine echter niet eert, zal het grote nooit waard worden. Wim Van Gelder heeft reeds vele jaren de geneugte gekend om van onze Akela te stelen met zijn blik, te leren met zijn hoofd. De wijze waarop het nekschot werd geweerd, als een kat zo lenig de bal opzoekend in de linker onderhoek. Arm gestrekt, vingertoppen uitgereikt en het volledige lichaam in volle extensie. Een pracht van een save waarmee hij zichzelf weeral etaleert. Of hij er een punt mee pakt, zeker. Die eventuele tegengoals had ons in het zand doen bijten, de wereldsave die de poging uitlokte gaf ons daarentegen de vleugels nodig voor het laatste ardennen-offensief.
Een zoveelste blessure, ditmaal de laatst aanvaardbare kramp voor Robin, luidde wederom een promotie voor de neutrale man, voor de verandering vertegenwoordigd door Peter, in, die in allerijl nog twee minuten wist toe te voegen aan de nog slechts 2 resterende. Alle hands aan dek en vol voor de drie punten werd er nu langs beide zijde gespeeld met nog minder dan 100 hartslagen op de klok. De alles of niets werd beslecht door een rommelige fase aan de rand van de zestien. Kappen, draaien en keren, zoeken en speuren naar de mogelijkheid, de doorsteekpass, de ruimte. Maar er was geen tijd, beslissingen moesten genomen, aarzeling was niet minder dan dodelijk. Laden, aanleggen en schieten wordt reeds in de verplichte legerdienst aan menig leek duidelijk gemaakt. Een laatste inspanning van de totaal uitgeputte en kapotgetackelde doelpuntenmaker verzegelde ons lot. De bal was niet snoeihard maar wel voldoende verfijnd om uit de rijkwijdte van de teneergeslagen doelwachter zijn plek in de netten op te eisen.
Kracht om te vieren was er niet meer, de suprematie van de fysieke uitputting was een feit. Heer Benoit Boon dacht daar anders over en sprokkelde de nodige energie bij de voltallige ploeg om de eerste vleeshoop van het seizoen tot een realiteit te dopen. Wie hoopte op rust na die uitspatting van mannelijk vertier had het ook nu grondig mis. De boerenbond gaf niet op wat hen sierde. In de alleslaatste minuut werd nog een vrije trap uit de brand gesleept waarop zelfs hun keeper meekomen zou. Maar hun invasie was tevergeefs, de aanval geweerd, de drie punten verguld en geboend.
-
Een ontmoeting die de hoop levende houdt voor een geslaagd seizoenseinde, dat is het minste dat we kunnen stellen. Daar waar de supporters vorige week joelden van overdreven doelpuntensaldos was het deze week likkebaarden van taktisch en fysiek spel. De ploeg kan toch enigzins van geluk spreken dat het missen van zovelen niet afgestraft werd, mede door wat er zich tussen onze palen bevond.
Uiteindelijk keren we toch met voldoende huiswerk huiswaarts. De blessures van Jeroen en Vincent, de fysieke status van Robin en Waghi, het verlengde weekend met de nodige afwezigen, allemaal ingredienten die het onze coach niet makkelijker zal maken. Maar zijn het net niet die elementen die onze flexibele ploeg kleurt en maakt tot wat ze is?
Uw verslaggever ter plaatse, V.R.
|
|
| |
|
|
