|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
| |
|
| |
(Klik hier voor de aanwezigheden) |
| |
'Don Bosco glooiend'
Donkergrijze stratacumulus bewolking pakte in overvloed samen boven centrum Pellenberg. Voor de eerste maal mochten onze spelers afzakken naar onze, anders onbekende, noorderburen. De wegen waar goed dichtgeslibd en de onbekendheid van het terrein dwongen enkele vaste waarden tot een laattijdige aankomst. Maar de vriendelijk en goedgeluimde tegenstanders toonden een groot en moedig hart en zo geschiede dat de match met enkele minuten werd verlaat. Eenmaal de voltallige ploeg op de grasmat de degens bovenhaalde, werd de ware omvang van het thuisvoordeel gewaar. Er werd deze vrijdag op een hellend terrein gespeeld zowaar.
U zou vermoeden dat de bezoekers daar het grootste nadeel van zouden ondervinden. Jedoch is niets minder waar. Het was de thuisploeg zelf die bergop moest verdedigen en dat beviel hen toch niet helemaal. Totaal alleenstaand controleert een verdediger een kopbal op de knie. Pardoes in eigen goal. Met een kleine glimlach maar zonder groot vertoon werd de goal aanvaard. De goden waren ons goed gezind en hadden hun weerbroeders ook overtuigd, het bleef warempel de volledige match kurkdroog.
Verder was het een gezapige wedstrijd. De kansen kwamen aan beide zijden, in aantallen even groot. Echter stonden enkele woorden geslagen in de kantlijn, efficiëntie en talent. Efficiëntie was in de frontlinies terug te vinden. We kwamen 5 keer aan de goal en hadden er al drie in geprikt. Uitblinker van formaat waren zeker Matthias en Ruben, in totaal goed voor 3 mooie goals. Ondanks dat Ceusters als een ekster de eieren uit een ander nest weet te pikken. Maar hij heeft die smile, hij heeft dat kontje, hij heeft die flair. En dat maakt van dat paasei toch een heuse kip.
De mooie acties kwamen van ons team. Af en toe een mooie tik-tak, een speelse 1-2 en zelf het ééntijdsvoetbal stak af en toe zijn kopje tussen de ruit. We stonden duidelijk vol vertrouwen, plezier en genot op het veld. En dan staat daar een held op. Een fenomeen, een goudhaan, een parel en diamant. Onze doelwachter, Wim van Gelder. Wim geeft mij de onmogelijke opdracht om zijn saves te beschrijven, te eren. Een spits dodelijk en krachtig stoomt door de zestien binnen. Nog een kleine tik legt de bal klaar voor zijn rechter, gewapend met daverend geweld. De pegel doorbreekt splijtend de ijle lucht en verovert overmachtig zijn weg naar de netten. Onpakbaar en afgrijselijk. Maar dan de parade. Als een engel op zijn gitzwarte ros, als een rode ridder doorheen de bloedige kruisvaarten, als de sterfelijke hercules in de onderwereld van Hades, als een rots in de branding bewijst hij zijn kunnen en zijn eeuwige waarde voor ons team. Wim van Gelder devieert het eclatant gevaar uit zijn netten. Tot twee maal toe doet hij het onmogelijke en behoedt hij zijn team van de nederlaag. Stemmen riepen luidkeels voor een transfer, complimenten vlogen talrijk in het rond. Hij bleef nederig en bescheiden, wat hem des te grootser maakt. Wim, je bent wat je bent, essentieel.
Tegen het eind van de match vond de thuisploeg toch dat ze een goaltje verdiende. Misschien zat daar ook wel een vleugje waarheid in, maar als je steeds vergeet af te werken zal je nooit punten kunnen pakken. Mits wat hulp kregen ze toch hun goaltje mee na een vrije trap die in de rebound binnen wordt gewerkt. Het zijn sympathieke kerels waarmee we een toffe vrijdagavond hebben beleefd. Wie zijn wij dan om hun goaltje niet te weten te appreciëren?
Het belangrijkste is volbracht en bij momenten was er spel te ontrafelen uit onze vrolijke voetbalpot.
Volgende week de Brusselse jeanettes zoals ze zichzelf hebben gedoopt.
Het verleden leert ons ze niet te onderschatten en te vrezen voor hun jonge en wendbare middenvelders. Een uitdaging die wij met plezier niet uit de weg gaan.
Uw verslaggever.
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
