|
|
|
| |
|
|
|
|
OHL World Team
|
5 - 3 |
Don Bosco
|
|
|
| |
|
| |
(Klik hier voor de aanwezigheden) |
| |
Mea Culpa
14 dagen en 14 doelpunten ver in het nieuwe jaar aanschouwden wij deze vrijdag wederom een tafereel dat van de nodige duiding en verslaggeving voorzien moet worden. Zodus, pennen maar!
Don Bosco zweeft heden op een aanwezigheidsgolf die slechts enkelingen reeds meemaakten in hun glorierijke voetbalcarriere. Plezierig, geruststellend en comfortabel is deze luxe te noemen. Koesteren zolang dit duurt want de wolken der onheil hangen reeds boven deze numerieke weelde. Zo moest heer Ceusters reeds voor het rustsignaal zijn mensenhammetjes neerplanten op de bank door een bijtende verrekking in de rechterkuit. De voorbode van meerdere weken afwezigheid, en dat voor onze draaischijf. Maar ook godenkind Robben bleek last te hebben van zijn achterzijde. Wanneer onze speer zijn snelheid verliest, druppelt dat manco verduiveld snel door op heel de teamprestatie. Zeer benieuwd hoeveel fitte heersers er volgende week het Saleciaanse boeket zullen vervolledigen.
Maar evenzeer plaatst deze overvloed ons voor enkele organisatorische uitdagingen, beter gekend als de wissels. Een kunst die we steeds beter onder de knie krijgen en die deze week naadloos werd geintegreerd in de werking van de ploeg. Een pluim voor de flexibiliteit!
-
Want eigenlijk was er deze vrijdag slechts 1 aandachtspunt waardoor we de match uit handen gaven. De thuisspelende spits, voor gelegenheid nummer 11, was nu eenmaal een pak sneller dan onze verdediging. In den beginne plaatsten we er twee verdedigers tegenover, maar ook dat was onvoldoende om hem het scoren te beletten. Naarmate we verder in de wedstrijd ook meer doelpunten achter kwamen, vierden we de teugels en maakte nummer 11 zijn wedstrijdblad nog wat fraaier. Al hield zijn egoisme hem tegen om echt uit te blinken en ons met de billen bloot naar huis te sturen. Maar ook enkele topreddingen van onze Van Gelder beperkten het aantal tegendoelpunten.
Nochtans begonnen we als de sirenen van Sorrento, onweerstaanbaar en dodelijk. Ruben snoepte spoedig de bal af van de te zelfzekere verdediging en opende score, waarna een karrenvracht aan kansen hun opwachting maakten. Ceusters, toen nog zijn fitte zelve, draalde in de kleine rechthoek en besloot dan toch nog sociaal af te leggen naar Rick. Wanneer zelfs heer Verhaeven de bal niet meer verwacht, komt het besef dat iedereen ervan uitgaat dat je op 2,4 meter van een doel voor eigen succes kiest. Op dat moment in de wedstrijd dacht geen enkele ziel dat we gingen verliezen, integendeel.
Tot een snel genomen corner de bordjes weer gelijk hing en wat later prikt nummer 11 zijn eerste van de avond en is de achterstand een feit. Denk maar niet dat onze kopjes hiermee naar beneden hingen. Onze moed bij elkaar en tesaam achter de gekende vlag. Prachtig combinatiespel in het middenveld stuurt Donders op zijn flank. Deze kiest keurig zijn pupil Verhaeven uit en speelt het leder strak in. We zitten dan reeds op de rand van de grote baklijn wanneer Rick zich lenig en elegant van zijn verdediger ontdoet. Sommigen zagen een beweging beter gekend als de kap. Voor het verdedigend talent dat Rick omringde leek het als een kleine verschuiving van de aardrotatie waardoor het overzicht verdween en zowaar, onze Rick alleen. En dan wordt er niet getwijfeld of gedraald. Zijn ogen zoeken het kader, zijn voet dan reeds in beweging. Zijn brein kiest de rechter onderhoek en een flits later streelt het leder het zijnet. Bordjes gelijk na een prachtig stukje kunde.
Zeven zonden in een nacht, nog een bescheiden aantal als ik de nachtelijke escapades van onze spelers aanschouw. Maar pas een echte zonde was het toen nog geen 2 minuten na onze gelijkmaker we weeral tegen een achterstand aankeken. Ditmaal niet door snelle kleiduiven die we niet uit de lucht geschoten kregen maar wel door een welgemikte afstandsracket die na de tippen van Wim de onderkant van de lat verkiest vooraleer hij zich in de netten nestelt. Toegegeven, die opdoffer kwam mentaal harder aan.
-
Welgekomen was de rustpauze die voor een mentale en tactische herbronning moest zorgen. De ploeg terug samengesteld, de rangen weer gesloten. Op de bank snikte Ceusters en keuvelden onze Italiaanse volbloeden Strangio en Langone (Strangio en Langone, wat een naamcombinatie eigenlijk. Die heren moeten iets oprichten) over vervlogen en actuele KBC-tijden. Maar alle gezelligheid naast het veld ten spijt, op het veld pakte de dash niet. De thuisploeg liep verder uit en onze proper opgebouwde druk leidde niet tot concreet doelgevaar. Slechts in de latere uurtjes van de tweede helft kan Sylle profiteren van een puike doorsteekpass. Ook dat doelpunt was een staaltje kunst. Mogelijks zelfs de properste op Sylle zijn palmares. Mooi aangenomen, enkele meters opgedreven en dan in schouderduel met de verdediger toch links in de onderhoek wegleggen naast de keeper. Doe het hem maar na, die behoorlijke verse vader. Kudos.
Het tafereel van hoge druk die leidde tot een lange bal, die onze verdediging dan weer onderschepte en tracht om te zetten in een combinatie op de mat, ging zo nog enige tijd verder maar kon geen roering in de stand meer teweegbrengen. Al waren we er wel dicht bij. Zo zette Kinyentama zijn rechtervoet nog eens achter een vrije trap, goed voor een bal blinkend tegen de paal. Ook Robert zijn haren bleken te kort om de balk op hoekschop te beroeren waarna de ingelopen spits wederom zijn schot gekeerd zag door het doelhout. Een aansluitingstreffer zat er dus weldegelijk in, maar is er nooit uit gekomen.
-
Ons hart zal eeuwig doorgaan. Celine Dion zong het en de warme waterstraal kon onze gekrenkte ziel slechts gedeeltelijk helen. Gelukkig weet de derde helft op dat gebied wel meer van wanten. Zo leerden we onze olijke supporters beter kennen. Een koppel tortelduifjes dat voor de gelegenheid ook zijn mannelijk driehoeksrelatielid had meegenomen om een avondje naar topvoetbal te komen kijken. Van ver moesten ze blijkbaar niet komen en de alfaduif heeft zowaar enige voetbalervaring en een conditie die deze van Bary tot schroot herleidt. U leest een opportuniteit? Dat dacht het bestuur eveneens. De heer in kwestie wordt volgende vrijdag in zwartgele outfit en blinkende voetbalschoentjes verwacht op dezelfde plek. Want een ploeg in groei is een ploeg in bloei!
Peter Baerts dames en heren, kent u hem nog? Hij is dit jaar nog maar 4 keer komen shotten en is daarmee de tweede slechtst presterende speler op de lijst. Rarara wie de eerste op dat gebied zou kunnen zijn. Maar deze vrijdag besloot Peter toch af te zakken en ons te zegenen met zijn aanwezigheid. Er kon zelfs rondje af, enkel en alleen om de meute langer in de kantine te houden! Als dat niet het hart op de juiste plek is. Om nog maar te zwijgen over zijn gastvrijheid m.b.t. de familiedag.
Want jawel, u leest het goed. Het gerucht dat al maanden leeft in de wandelgangen krijgt vorm. Datum reeds gekozen, locatie vakkundig vastgelegd. Enkel de concrete invulling is nu nog onderwerp van verdere analyse. Maar als ik de geesten mag geloven, zal de afwezige ongelijk hebben. De familiedag is niets minder dan een unicum in het bestaan van de ploeg en al worden slechts de helft van de hersenspinsels realiteit, dan nog zal de echo van die dag nog jaren weerklinken.
Zo viert het extrasportieve bestaan van onze ploeg momenteel hoogtij. Met een welnessuitstap, het gekende etentje en de onverhoopte familiedag zal het seizoen om zijn vooraleer we het goed beseffen. Toch een schril contrast met onze sportieve prestaties. Zo wisten wij 19 keer te scoren in de voorbije 6 wedstrijden. Dat is een allesvernietigend gemiddelde van meer dan 3 doelpunten per wedstrijd! En toch wisten we slechts 1 van deze 6 wedstrijden te winnen. Want de statistiek die ons de das omdoet is deze van de tegendoelpunten. Food for thought!
Uw reporter ter plaatse,
T.B.
|
|
| |
|
|
