|
|
|
| |
|
|
|
|
Berg Op (Kampenhout)
|
2 - 3 |
Don Bosco
|
|
|
| |
|
| |
(Klik hier voor de aanwezigheden) |
| |
Don Boso en het deksel
20 na 8 op een vrijdagavond en reeds omgekleed beeindigen mijn groezelende rubberbanden hun weg naar de kampenhoutse heide. Doorheen het struikgewas sieren licht blauwe, schuchtere schimmen mijn irissen en zoek ik tussen de duivekoten naar de keet die de bezoekerskleedkamer heet. In de kleedkamer was het koud en kil. Ik gooi men zak waar hij vallen wil, en zoek vergeefs naar verlossing bij men paar blauwe veterdragers. Het is er fris dus ik draai de verwarming aan en zie de ploeg op het terrein staan. Ik zie de trek om hun lippen die hen onweerstaanbaar maakt.
Verbaasde blikken bestudeerden onze opstelling en concludeerden dat enkele last-minute wijzigingen t.o.v. de info op de site zich hadden opgedrongen. Zo bleef Robin alsnog verrassend thuis, was Jeroen schaamteloos veel te laat en had Jelger zichzelf fortuinlijk nog kunnen overtuigen om toch af te zakken en als elfde man plaats te nemen centraal vanachter. Al de overige possities waren helder als kristal en steeds weer een garantie voor snel, efficient en doelgericht voetbal. Slechts een-iets kon dat frivole nog in de weg staan. Want daar waar de boer zijn tractoren de vrije sporen geeft en zijn fruitteelt weelderig teelt, is waar kampenhout besloot twee doelhouten te posteren. Ijzeren stuts of antislip ten spijt, de bal hobbelde als over een puberende tienerhuid van voet naar voet die tijdens het ontwijken van de kraters snakkend probeerden blessures te vermijden.
-
Flitsend en glorieus gingen we van start, met het voordeel van de wendbaarheid en snelheid aan onze zijde. Prachtige doorsteekpasses maakte dat de thuisverdediging krankzinnig kraakte en af en toe de handrem moest optrekken. Bron voor technisch vernuft achter het kannon en de bal vertrok fluitend richting de zestien. Robuuste Ruben klom torenhoog maar wist de bal enkel te schampen. Gelukkig was de gevleugelde flankspeler gevolgd om het leder toch nog binnen te stampen. Het gastronomisch gaatje tussen de gekruisde benen was klein maar de vertrokken grimas van de doelwachter sprak boekdelen.
Amper enkele tellen later was het weer van dat. Ditmaal, doorgestoken langsheen de flank, is het de keeper die veel te ver uitkomt en simpelweg gelobt wordt. De stoute stift was geplaatst, verfijnd, doeltreffend en verzekerde een dubbele voorsprong daar waar de match eigenlijk nog deftig van start moest gaan.
Onder de landende airbusmotoren wist Don Bosco in diezelfde helft nog kans na kans bij elkaar te spelen. Het gouden spitsentrio werd prachtig bediend door het middenveld en kliefden de thuisploeg bij elkaar tot huiveringwekkende houtsplinters. We noteerden strakke een-twees, knallende linkers langsheen de kruising, onverhoopte reddingen, foutieve reddingen buiten de zestien, gekraakte spektakelstukken en onzorgvuldige voorzetten. Uiteindelijk bevonden er zich, na 60 minuten voetbal, slechts 2 ballen in de netten toen het geschiedde.
Wederom, en toch eigenlijk gewoonweg te vaak dit seizoen, viel er een opstootje te noteren. Tegen elkaar geplaatste voorhoofden, discussies over effectieve en intelectuele leeftijden, onvakkundig geplaatste doeltrappen en kinderlijke woorddebacles vlogen vervlogen over het groene gras. Het kwelt en tormenteerd mijn pen die zijn inkt hieraan verspild ziet maar het gevolg was onmiskenbaar, onze ploeg verloor zijn eenheid.
Het balverlies in de voorste linies bracht een constante druk teweeg op onze verdediging die bleek en broos voor de dag kwam. Enkele misverstanden later trokken we onze sokken aan de middenstip weer omhoog en keken we beschamend naar een klok die ons slechts vijf minuten meer schonk daar waar de wervelwind van negatieve emoties pas bij een twee-twee gelijkstand was gaan liggen.
Op zulke momenten zoekt een mens naar klasse, het gepeupel naar authenticiteit en leiderschap. Niet velen is het gegeven om dan het verschil te maken, om op te staan en het voortouw te nemen. Vol in de wind toch de borst vooruit te steken en te teren op wat hij kent, doorgrondt en als geen ander beheerst. Doelhout versplintert bij het horen van zijn naam, jachthoorns schallen bij het starten van zijn ros en elk leder houdt angstig zijn adem in bij het opspannen van zijn mannelijk gespierde kathedraal. Ruben van Beek stond ook deze week garant voor goals en zijn sluwe intikker in de laatste minuut bracht de doelwachter met een flits 80 minuten terug in de tijd, ook nu, tussen de benen.
-
De ontlading was enorm en oprecht want na zulk een tafereel was de winst, en alleen de winst, voldoende. Het deksel miste zo onze neus en met ontblote tanden zochten we onze weg terug naar de gezellige keet. Als wat later de douches, als urinestralen zo flink, klaterden en ook onze coconut zijn hemdje proper had geknoopt, mocht het gerstennat vloeien in de eeuwig karaktervolle kantine.
Enkele traktaties later was de datum en het concept van het ploegetentje een feit, waren alle geheimen over de poolse sterren onthult en werd het nieuwe seizoen van rad van fortuin veelvuldig verduidelijkt. We naderen druppelsgewijs de laatste voetbalminuten van dit seizoen en zacht maar zeker sluipt de vakantiesfeer in de gelederen. Toch oppassen geblazen me dunkt want volgende week staat er een classico op het menu, Rekencentrum. Een fixe ploeg waarvan we toch al weer 4 keer niet tegen wisten te winnen. Keren dat tij!
Uw verslaggever ter plaatse,
V.R.
|
|
| |
|
|
