Na het onfortuinlijk verlies van vorige week, hetgeen eerder een gevolg was van een ietwat aangetast moreel ingevolge de confrontatie met het slechte karakter van de tegenstander dan van sportieve tekortkomingen, werd opnieuw met de overwinning aangeknoopt. Slechts heel even mochten de spelers van Ottenburg hopen niet puntenloos naar huis terug te moeten keren. Na een tiental minuten mochten zij immers hun eerste, en wat zij niet wisten enige, doelpunt scoren. Wij zijn nogal gul als de tegenstander van ver moet komen en gunden hen dan ook graag een kwartiertje de waan effectief van Don Bosco te winnen. Een kinderhand is gauw gevuld. Voor de pauze stonden de bordjes echter al gelijk nadat een aanval van een bevreemdend wiskundige schoonheid met een technisch hoogstandje door Vincent werd afgerond. De eerste helft viel ook Antoine op wiens grootste kwaliteit het aannemen van advies van oudere spelers is, en die daar duidelijk zijn voordeel mee heeft gedaan. Na de rust gebeurde wat iedereen had verwacht en namen wij de wedstrijd in handen. Ottenburg leverde zowel sportief als verbaal nog wat verweer maar op beide vlakken dienden zij in de spelers van Don Bosco hun meesters te erkennen. Wij drongen niet aan en hielden het op een voor de verliezers eerbare uitslag. Merk op dat de zeldzame combinatie van schoonheid en kracht die wekelijks door de nero-azzuri op de mat wordt gelegd, begint te resulteren in een toename van de vrouwelijke supportersschare. Iets wat natuurlijk niet kon uitblijven maar toch met een zekere opluchting, gelijk de indiaan die de eerste bizon van het seizoen opmerkt of de krokodil die de eerste gnoe van de zomer ziet oversteken, wordt vastgesteld. Een mens zou immers nog beginnen twijfelen.