<b> Hagenlands </b> Wanneer de Haachtse Spartanen neerstrijken in het Kessels riet, weet elkeen dat de Saleciaanse rossen fris gewassen van stal worden gehaald. Reeds een decennium bekampen wij onze noorderburen en de statistieken hellen de laatste jaren wat meer onze richting uit. Tijd om daar nog een klein duwtje aan bij te geven. Amper 14 zielen bij elkaar gesprokkeld voor een vrijdagse, sportieve uitbarsting. Zowaar ophef op de sociaalste der media omtrent het voldoende zijn van dat aantal. Wie o wie herleeft nog de tijden waar slechts 10 of god believe 9 spelers hun veters bonden? Don Bosco baadt in het sop der numerieke weelde en komt er steeds als een dagvers hoentje uit. Toch reeds bij aanvang de nodige lof voor een geblesseerd onderdaan, niemand minder dan Bjorn Taverniers. Zijn lippen strak een fluitje omsluitend om in zijn gitzwarte tenue de bezoekers en thuisspelers neutraal bij te staan. Niets ontging zijn oordeel. Maarten die het leder niet binnen de lijnen kon houden en toch wou verder spelen, meerdere buitenspelfases waarbij doorgebroken grootheden hun statistieken wouden opsmukken, valse en verraderlijke tackels die geheel onrechtvaardig een tegenaanval stopten. Ze waren er allemaal en Bjorn fileerde ze als een stroomopwaarts springende zalm in de berenmuil. - Spartanen, u kent ze wel. Ahoe Ahoe Ahoe! Schalmt hun kreet over berg en dal. De vrees van elke griek en de afgod van de deerne. Gespierd zijn bast, gebald zijn vuist, gerechtvaardigd zijn oordeel. Spartanen zijn meer dan enkel de dappersten der krijgers. Zij staan waar anderen het onmogelijk achten en scharen zich daar achter hun vaandel als een oninneembaar legioen. Hun opdracht deze week luidde: Don Bosco verslaan. Elk ander seizoen zou dat een leeuwentaak geweest zijn. Echter deze jaargang is die taak het onmogelijke ver voorbij. De thuisploeg liet er geen gras over groeien en koos vanaf het startschot resoluut voor de aanval. Dat het uiteindelijk nog een halve helft duurde eer een door de wind gedragen hoekschop zijn weg naar doel waagt, mag nog het meest verbazen. Onze lucratieve Woody begon al een vreugdedansje aan de vlag, ware het niet dat de spartaanse doelwachter uit eikenhout gesneden is. Zijn vingertoppen beroeren het leder maar kunnen de gevolgde Ceusters zijn doelpunt niet ontzeggen. Zowaar niet zijn enige treffer deze match. Wat later, wanneer muis en vaartuig al richting zeebodem afzakken, laadt Matthias opnieuw zijn kanon en poedert een lange, strakke schuiver proper in de linker onderhoek. Hij besloot zijn wedstrijd met de gevleugelde woorden: ge hebt ze toch gezien e, men goals? Aha, onthoud ze maar! Hij stond scherp die jongen. Als een net ontvangen Gillette op de achttiende verjaardag. Benieuwd of zijn zoektocht achter loodgietende assistentie er voor iets tussen zat. Zijn brille liet gelukkig nog een beperkte ruimte waarin ook anderen de spotlights konden opzoeken. Eeuwig bescheiden en zorgvuldig in zijn kunde, heerser Verhaeven. Meermaals mee opgeschoven naar de voorhoede en vaak terug te vinden in posities die tot doelpunten of meer kunnen leiden. Maar onze Rick, hij knijpt de katjes. Hij knijpt ze, maar knijpt ze zacht. Een echte gever zonder gezever. Klaarkijkend en strak afleverend. Neen, geen terugzendkosten daar. Als Rick de bal klaarlegt, zijn de goals maar binnen te duwen. Rick, hij staat te schitteren on the stage en vindt moeiteloos voldoende ruimte in zijn hart om ook anderen mee in het toneel te betrekken. Een man van parelmoer die jongen. Het contrast kan niet groter zijn, met de andere diva van dienst. Aanwezig als altijd en reeds meermaals gekroond. Robin zowaar zonder hood. Met een nieuwe rugwind door de letters die zijn schouderbladen sinds deze vrijdag van een noemenswaardig bestaan behoeden. Engelen, om van een achternaam te spreken. Men kan het zo goddelijk niet bedenken. En met rede. Hij zette de naam zonder moeite verder in de verf met penseelstreken her en der. Op het canvas dat het zijne was, positioneerde hij zijn pionnen en verdeelde hij zijn inzicht over hen die de verlichting omarmden. Passen van Robin zijn nooit eenvoudige binnentikkers. Het zijn gelaagde kunstwerken die na een eclectische controle of fabelachtige actie pas hun ware gelaat laten ontdekken. Voor de liefhebbers dus, de meerwaardezoekers haast. En net dat, is wat ons zo typeert. - En de Spartanen dan? Zal u denken. Gekend voor hun weerwerk en genie? Onderbelicht in bovenstaande woordenval maar weldegelijk meer dan aanwezig. Hun geoliede sixpacks braken golf na golf en weerhielden zo dat hun burcht brak onder het tij. Al bleek onze golfslag toch te krachtig en stonden ze al gauw met hun knieen in het nat. Maar ook dan behielden ze het gelid en zochten ze hun weg uit de duisternis. Twee volmaakte treffers zijn dan ook meer dan een parel op hun blazoen. Zeker de laatste. Na 120 minuten speeltijd worden de meeste kleuters van onze leeftijd zorgvuldig naar binnen gefloten, maar niet deze vrijdag. De tackle net buiten de zestien was te meedogenloos om zonder meer te passeren. Zodus de bal stil, de muur gespannen, de ogen gefocust. Zwart als de zeilen van zijn galjoen en mokerhard als de kracht van zijn ziel, stond de onbevreesde Spartaan klaar om de laatste tel van deze ontmoeting tot de zijne te kronen. Zijn salvo kende geen genade. Een streep zoals zelfs Mondriaan er nog geen trok. Onze stretchende keeper kansloos achtergelaten als een deerne na een verwoede jedoch onsuccesvolle onderhandeling. - Wanneer 5 treffers hun 2 tegenpolen ontmoeten, weet de wiskunde dat de balans overhelt. Het verdict besloten, het doek gevallen. Wederom een relaas voor de geschiedkundigen die komen gaan. Ruisend door het struikgewas nadert alweer een record onze notulen. Want ook nu weer, pronkt een reeks van 9 ongeslagen wedstrijden zij aan zij. Als het van ons afhangt, komen er daar dit seizoen nog 5 bij. Uw reporter ter plaatse, T.B.