<b> Frozen </b> Na 16 jaren in het Saleciaanse vak was ik rotsvast overtuigd dat ik reeds alle gekheden op een voetbalveld mocht aanschouwen. Maar deze vrijdag bracht mij met de voetjes terug op de grond. Verwacht het onverwachte. Tenger en breekbaar zijn de zieltjes van de U21. De knaapjes van OHL zien wat sneeuw en voelen wat koude en smeken met knikkend kinnetje aan moeder lief dat ze toch thuis kunnen blijven en niet moeten gaan shotten. Wij, noeste volbloedmannen, honen om zulk een attitude. Sneeuw op een veld is niets meer dan een toename van het balgewicht bij elke rotatie. Reproduceer u de omhaal van ene Wesley Sonck medio december 2010. Het is sneeuw en koude die als scherprechter het kaf van het koren scheidt, en geloof mij vrij, de thuisploeg bracht deze vrijdag 12 wondermooie stukjes kaf op de besneeuwde mat. Van die 12 verdienen er enkelingen een speciale vermelding. De heer zij geprezen, mijn gebeden verhoord. Zonder scrupules, zonder argwaan, liep ene Woody doorheen de kleedkamerpoort: mijn ogen bekoord. Zijn attitude was als steeds groots en gedrenkt in onbezonnen stijl, wat men gezien zijn aanwezigheidsstatistiek best omschrijft als ongehoord. Heer Dherde is een machine die voetbal ervaart als olie doorheen de scharnieren, hij blijft draaien, onverstoord. En wanneer zijn linker later de openingsgoal verzilvert, blijkt menig criticaster zijn pen gesmoord. Ook traditie blijft bestaan wanneer in minuut 62 hij krampenkermend neergaat in de sneeuw, zijn fysiek bleek reeds lang geleden vermoord. Dus we voetbalden daar waar Vlaanderen met de staart tussen de benen koning winter liet overheersen. Maar niet voor 1 man. Een man die op zijn gemak, met de glimlach en zijn aura de zomer tot diep in onze harten liet floreren. Een man die gezapig en goedgemutst net 4 van de 5 bezienswaardigheden in de Afrikaanse savanne had afgevinkt en voor zijn ultieme 5 op 5 kwam kijken naar de leeuwen in onze kleedkamer. Benoit Boon opnieuw onder de gelederen na een poos afwezigheid. Zijn velletje nog glimmend als een net geboende PU-vloer in de lage namiddagzon. Zijn timbre zo lekker als een postzegel die men vrolijk likkend op het naakte papier plakt. Benoit Boon, en met hem een karrevracht aan voetbalplezier, bond zijn vetertjes in het donker. hij bond zijn vetertjes bij nacht. Benoit Boon, en met hem de geneugte van het bestaan, bond zijn vetertjes in het donker. Hij bond ze, maar bond ze zacht. Onze vaste aanhang kan natuurlijk enkel dromen over de taferelen die zich in de kleedkamer afspelen. Hun bezorgdheid ging voornamelijk uit naar het manco van de ploeg en vooral, de remedie ervan. Dus een zucht van opluchting ging doorheen het volgepakte stadion al ziende dat in onze achterhoede de ervaring en vocaal talent van omroeper Barry vergezeld bleek van het fysiek vermogen en onuitputtelijke durf van het veulen Golsteyn. Een tandem die spieren en intellect vereenzelvigden. De Aarschotse parelhoen zonder kop die luistert naar het voetbalinzicht van de Holsbeekse, aangespoelde narwal. Maak u geen illusie, de 1 kan en wil niet zonder de ander. De zuiverste vorm van een symbiose. Samen blijken ze een katapult, in staat om de gehele ploeg naar een hoger niveau te schieten. Ik strooi kudos, maar blijk er onvoldoende te bezitten om hun werkelijk meerwaarde correct te bewieroken. Nederigheid lijkt opportuun in het aanschijn van zulks vernuft. Maar weet: niet geschoten, is altijd mis. - Minuut 1, seconde 2: Woody aan de inzet. Wouter Dherde, voor zij die minder bekend zijn met zijn roepnaam, is een enigmatische omnipotent. Zelfverzekerd en stralend in zijn kersvers ontvangen voetbaltenue ontfermt hij zich over de aftrap. Nog nooit in mijn carriere sloeg ik een aftrap gade waarbij de speler de bal naar de tegenpartij trapt. Stiekem groeit een vermoeden dat zulke actie misschien wel een overtreding zou kunnen zijn. Maar kijk, de scheidsrechter was samen met de minder begeerlijke mannen binnen gebleven en het mirakel van bruineveld werd dan ook niet afgestraft. Ongeloof bij de overige 21 spelers maar Woody verzekerde toen reeds dat zijn wederopstanding met unieke schouwspelen gepaard ging. U ziet het als een teken van overmoed op een bedje van arrogantie. Boude uitspraak me dunkt. Woody kennende is het een galant teken van verwelkoming, een soort sprankelend glaasje water vooraleer het dertiende jenevershot het hamerglas blijkt te zijn. Want al waren daar het vriezen, waaien, guurheid allerlei, Don Bosco was on fire. Zoals in elke relatie, wanneer de deerne uitgeblust en vermoeid thuis in de zetel ploft, is communicatie de sleutel tot het verkrijgen van erogeen genot. We communiceerden erop los. 1-tweetjes werden vocaal afgeroepen al waren we de omroeper van dienst. De uitvoering daarna wist warempel mooi te volgen en de kansen vlogen ons om de goedgemutste oren. Ware het een geplaatst afstandschot, een combinatie met strakke schuiver of de scherende kopbal, het was Don Bosco de dirigent die een Saleciaans meesterwerk over de Kesselse bergen liet schallen. Al bleef het orgelpunt op zich wachten, meer nog. Een brilscore tot aan de rust. Pas toen stond er 1 man werkelijk op. Natuurlijk denkt u nu aan onze voetbaldespoot en nieuweling Tim, maar u vergist zich. De man die opstond bevat veel meer dan enkel voetbalgenialiteit. Zijn hart als prinses Anna, klopt voor de medemens en de sociale maatschappij, die rust op de schouders van zulke mannen, vertoont hiervoor onvoldoende verafgoding. Strangio zo puur en prachtig om te aanschouwen. Antonio zo sympathiek dat men zijn karakter wilt beeldhouwen. Ademloos, was ik toen hij woordenloos, zo bleek en ontdaan, maar spontaan, de Wersbeekse zijde koos. Ook de bezoekers moesten slikken toen de knapste der veldbezetters alsnog een helft in de gele shirt zou spelen en zo de numerieke bordjes eveneens gelijk hing. O ja, in de marge van dit huzarenstukje medemensliefde was ene Tim Kinyentama ons middenveld komen vervolledigen. Enkelingen zouden dit als een versterking kunnen zien. Wij weten ondertussen dat sommigen het blijkbaar wat moeilijker hebben met de sneeuwval. - Doekjes gaan we er niet om winden, de tweede helft was de onze. Daar waar in de eerste helft het kansen regende, gingen de hemelsluizen na de rust helemaal open staan en goot het loepzuivere doelkansen stuk na stuk. Aanschouw een niet limitatieve lijst van spelers die eenvoudigweg een hatrick konden scoren: Kinyentama, Robert, Benny, Woody, Barry, Ben. U telt het goed, dat zijn er zes. Indien deze heren konden afwerken, had er een allesvernietigende 18-0 op het scorenbord moeten staan. En toch prijkt de bescheiden 3-0. Wat geschiedde? Laat mij u inlichten. Dat Barry en Ben in deze lijst pronken is eigenlijk op zich al een manifest. Verdedigers die mee oprukken naar voren en zo tot doelmogelijkheden deelnemen, kunnen wij enkel bejubelen. Niet zozeer voor het offensief gedeelte maar vooral omdat ze nadien ook steeds de motor opendraaide en terug herpositioneerden. Puik en pluim voor de attitude! Vermoedelijk is de lengte van het veld de boosdoener die maakt dat de kracht en richting in hun schoten het liet afweten van zodra de heren in een schietpositie kwamen. De keeper van bedenkelijke kwaliteit ondervond de geringste moeite met het oprapen van wat de heerschappen hun schoten noemden. Laat het ons op de sneeuw steken. Heer Robert verdient minder krediet. Een ware blamage en menig schaamrood is op zijn plaats na toch het missen van zo goed als open doelkansen. Missen wanneer het doel leeg is en naast trappen wanneer de aflegger beter is? Deze jongen heeft nog veel te leren. Klein doekje om te zalven? Als het moet, is de vermelding van de proper getrapte corner de moeite waard. Zonder twijfel de beste van de wedstrijd en ook op maat voor die andere grootheid, maar daarover later meer. Kinyentama dames en heren. Deze nasnuffelaar tartte onze verbeelding. Hij maakte er welgeteld 1 en behaalde zo een afwerkingspercentage van 7 procent. Duidelijk gebuisd. Hij wist het wel, had de ideen, het overzicht en de kunde, maar besloot eenvoudigweg om deze vrijdag niet uit te blinken. Als een gelakt laarsje dat nietsvermoedend tussen de gympjes gaat staan. Het mocht niet baten, hij viel nog steeds op. Gelukkig dat de zege al ons schoeisel van een glans voorzag. De ban breken voor het te laat is, dat moest hij gedacht hebben. Woody nam aan, buiten de zestien, tikte het leder voor de linker en twijfelde niet. Als een man zag hij de zon weer opgaan en het werd zomer. Tussen de keepershand en de paal was er nog maar een anderhalve baldiameter over. Het bleek meer dan wat Woody nodig had. Strak en geplaatst, onhoudbaar leder. Aanspannend en veervernietigend, zo hebben wij ons leder graag. En dan ging het snel. Wat later besluit Tim dan toch ook eens raak en prijkt de dubbele voorsprong. En na 60 minuten spelen wisselen Woody en Antonio van shirt. Niemand die toen kon beseffen hoe belangrijk die verschuiving was. Horatio Nelson kreeg in 1801 bij de zeeslag van Kopenhagen het bevel zich terug te trekken. Vol ongeloof en met het volste vertrouwen in de overwinnen wende hij zijn kijker aan zijn blind oog en riep naar zijn kornuiten dat hij niets van zulk signaal kon waarnemen. Zijn vele onderscheidingen pronkten op zijn borst, naast zijn opgespelde mouw. Nietsvermoedend maakte dit hem tot een duidelijk doelwit voor de Franse bajonetten. Zijn vicecommandant Hornson zag dit gevaar wel tijdig aankomen en kon heroisch ingrijpen door zich in de baan van de kogel te werpen. Enigszins triest dat hij hierdoor de geschiedenisboeken misloopt daar waar Nelson prijkt. Want Hornson voorkwam de impact die mogelijks de zeeslag van trafalgar tot het onbestaande had herleidt. Antonio Strangio, dames en heren, is niet minder dan onze vicecommandant. Hoe hij zich wondermooi op de doellijn positioneerde toen Wim werd verschalkt en daar zichzelf onsterfelijk maakt door het poederharde schot te keren met zijn buste. De aansluitingstreffer geweerd, en de ploeg van vleugels voorzien. Het kan niet anders. Want niet veel later komt daar de hoekschop waarvan eerder reeds sprake. Robert besluit dat besluiten niet zo zijn ding is en zoekt zijn heil dan maar in het versturen van potentiele assists. De bal zijn curve is goed tot prima te noemen, maar eigenlijk iets te hoog. Ware het niet dat daar schitterende Boon als een gevleugelde titaan boven alle andere zielen uitstijgt. Zijn kopbal is krachtig en onverstoorbaar, zijn vleugels gesmeed en verkregen van de ploeg, zijn impact onuitwisbaar. 3 verdedigers, u leest het goed, staan met verstomming geslaagd wanneer ze vaststellen dat hun sprongkracht nu eenmaal verbleekt bij deze van de beestige aanvaller die zij dachten te dekken. Boon bezegelt hun lot en deed de deur op slot. Don Bosco doet wat het nu reeds maanden doet: 3 maal scoren. - Verslagen is keuzes maken en onze zendtijd is zoals steeds beperkt. Wie wacht er in de hal? Zijn het de bengels, is het eten al gereed? Wat het ook mag wezen, er moet een eind komen aan dit bloemlezen. En dus laat ik namen onderbelicht. Joris, Jeroen, Tony, Stijn. Denk zeker niet dat de grootmachten slechts fungeerden als opvulling tussen al dat ander geweld. No sir. Die namen werden later in de kroeg zelfs meermaals genoemd toen de gouden schoen ter sprake kwam. Een eerste vinger aan de pols doet vermoeden dat het dit jaar wel eens razend spannend kan worden. Hoe afsluiten na een meer dan deugddoende overwinning met 3-0 in de nostalgisch besneeuwde voetbaltempel die wij onze thuisbasis mogen noemen? Ik durf haast niet te smachten naar meer, maar stelde in de kantine wel vast dat niet de overwinning floreerde maar wel de sfeer. Daar in het Kessels kunstgras, onder de bevroren dauw, groeit een verborgen parel. Dus kom dat allen zien, en gauw. Uw reporter ter plaatse, T.B.