<b>Helende wonde</b> Den Dijk in centrum Wijgmaal tenmidden de atletiekpiste is een plek vol geladen geschiedenis. Vaste thuisblijvers na opgemaakt pvs en een hoop nederlagen zijn vaste ingredienten wanneer men Sparta Haacht serveert. Tijd om daarmee komaf te maken. We kwamen officieel niet aan elf zielen zodus speurde de vaste waarden achter invallend talent. Gespeurd en gevonden. Vaste invaller en mede sponsor Dries Verduyckt verscheen op het toneel evenals een nog maagdelijke jongen, den Barry voor de vrienden. Samen verstevigden ze de achterhoede en lagen ze zonder meer aan de basis van wat komen ging. - Want na twee jaar steevast te verliezen, legden we deze vrijdag Sparta Haacht voor het eerst in de geschiedenis over de knie. En dat gebeurde al zeer vroeg in de wedstrijd. Na amper een 5 tal minuten legde Peter de bal panklaar voor Woody die hem strak binnen plaatste in het zijnet. Een voorsprong als voorbode van een hele helft Saleciaans overwicht. We noteerden open doelkansen voor topspits Ruben, communicatiemissers tussen Ruben en Woody die eigenlijk zelfs met de twee hinderende kemphanen altijd voor een dubbele voorsprong moest zorgen, puik middenveldvoetbal en een werkloze bezoekende doelwachter. Dat schaapje leek dus ook op het droge tijdens de rust. Laat dat dus de grootste misvatting van deze vrijdag geweest zijn. De tweede helft was het volledig tegenovergestelde. Drukkend en met strak voetbal zette de thuisploeg ons een mes op de keel. Ongelofelijk dat ze de gelijkmaker en erger niet wisten te versieren. Ze mochten aanleggen van buiten de zestien, binnen de zestien, binnen de kleine baklijn… Ik denk zelfs vanop een halve meter voor de goal. Het leder wou er niet in. Soms lag Wim in de weg maar vaak genoeg was zelfs onze laatste man omspeelt en gleed een verdediger ternauwernood het zwaard van damocles in hoekschop. Zelf versierden we geen enkele kans meer, alhoewel, twee stuks om precies te zijn. Een verre uittrap van Wim schiet door en Ruben komt oog in oog. Beetje verrassend maar toch realiteit, hij besluit overhaast naast. Na 35 minuten volle verdediging besluit de Haachtse doelwachter om mee te komen met de hoekschop in de laatste 10 seconden. We pareren het projectiel waarna Jeroen Arne langsheen de flank stuurt. Deze heeft de bal slechts in een leeg doel te schieten maar ontbreekt het aan kracht en finesse. De verdediger slide de zekerheid vlak voor de lijn weg. - Het laatste fluitsignaal klonk als een verlossing en de zege kreeg in licht wrange nasmaak. Gelijkspel had hier altijd billijk geweest. Maar zoals de tenoren van de ploeg zich lieten ontvallen: met zulke overwinningen wordt je kampioen. Uw verslaggever ter plaatse, B.T.