<b>Mohicanen</b> De laatste van hun soort zijn het. Moedige en dappere, Brusselse krijgers die op vrijdagavond afzakken naar de kleinere concurrentiesteden in de buurt voor een gezapig potje voetbal. Misnoegd en druk debatterend vatten ze wedstrijden aan waarin ze doorheen de meningsverschillen en de multilinguiste uitspattingen trachten de combinatie en het spelplezier te vinden. Onze gouden man sprak wijze woorden bij aanvang toen hij stelde dat dit wel moest lukken. Iedereen had vlijtig zijn huiswerk gedaan om zijn buddys en looplijnen te bestuderen. Jammer dat de voorspelde etalage van kennis uitbleef en er daardoor eigen invul moest gegeven aan een nieuw en onbekend systeem. Waarschijnlijk mede daardoor bleef de brilscore tot aan de rust op het scorebord. Geen averij of onrust. Het overwicht was duidelijk en de bijhorende druk en kansen vlogen als een loslopende bolide op een eenrichtingsbaan. Alleen Wim probeerde het op zijn eentje spannend te maken door af en toe een slechte uittrap of terugspeelbal boven te halen. Daarnaast bracht de brilscore ook gemoed en rust bij de bezoekers die begonnen te dromen van iets moois. Maar DB zette orde op zaken na de rust. Enkele snelle uitbraken werden ditmaal wel verzilverd en het moraal smolt als sneeuw voor de zon. De openingstreffers waren voor Woody. Eerst met een mooi schot van de rechterkant, deklat binnen denk ik zelfs, daarna met een corner die in eigen doel werd gewerkt. Na woodys wederopstanding was het koeken troef in de zestien en lagen mooie combinaties aan de basis van puik vertier. Het hadden er nog veel meer kunnen zijn, moet Robbe denken wanneer hij vanop 89cm de bal toch nog tegen de paal poedert. Achteraf bekeken was het vooral een afwezige barometer, een goede opwarming om eens in het nieuwe systeem te lopen en een eigen plek te vinden. Tegen de KUL worden we ongetwijfeld wel wat meer op de proef gesteld en zal een echte evaluatie mogelijk zijn. Uw verslaggever ter plaatse, B.T.