<b>De wondes</b> SVK, onze tegenstander van dienst deze vrijdag, mag zichzelf loven en prijzen want zonder twijfel staan ze bovenaan de tabel wanneer het komt op infrastructuur. Neen, ik spreek niet over de weggestoken barakken waar onze kathedralen hun outfit wijzigden. We doelen op de heilige mat in de schaduw van de vzw Don Bosco. Tribunes groter dan de wouden rondom het stukske met plaats voor meer vrouwelijk schoon dan onze ploeg samen mocht veroveren. Zulk een podium verdient alleen maar het puurste schouwspel en dat was precies wat er zich afspeelde. - Wederom opteerden we voor de 4-5-1 en wederom niet zonder succes. De afmetingen van het keurige veld maakten de opdracht voor de flanken danig zwaarder maar die zouden dat varkentje wel eens wassen. Want de ondersteuning vanuit het centrum kende geen weerga. De driehoek Ceusters, Robben, Van Beek draaide overuren en bereikte voetbaltechnische hoogtepunten keer op keer. Lang vervlogen zijn de tijden dat Ceusters in slechts 90 minuten zo vaak, zo parmant presteerde. Zijn stamina, doorzettingsvermogen, doelgerichtheid en zijn diepe, snelle en gerichte penetraties waren taferelen in de dromen van mening oestrogeen. Wel dames, deze vrijdag was het allen realiteit. Naast die grootsheid vond hij nog de attentie om ook de andere middenvelders en spitsen oraal te begeleiden. Wat een oogstreling die man. Kansen bleven dan ook niet uit en zoals zo vaak met onze nieuwe opstelling is het een combinatie vanuit het centrum die de spits aanspeelt waarna een flankspeler meeschuift en de verdediging te grazen neemt. Gezien deze vrijdag Sylvain vooraan de honneurs waarnam, laat het geen twijfel dat er dubieuze fases voorafgingen aan onze goal. Sylle kon in zijn valbeweging de bal nog devieren zodat de gevolgde Robert het leder maar binnen te duwen had. Gebeurde die deviatie met de hand? Zonder twijfel luidt het antwoord. De val was echter geen toeval maar een doelgerichte defensieve actie die altijd met de bal op de stip gesanctioneerd moest worden. Een doelpunt had er dus in elk geval dik in gezeten. Het was een vroege voorsprong die de match pit gaf want ook de thuisploeg legde combinaties op de mat met het nodige doelgevaar als gevolg. Wij pareerden dit met snedige flankacties die de achterlijn bereikten en dan zochten naar een afspeelpunt. Echt open kansen voor de bezoekers mochten we niet noteren, de bal bleef steeds bij de laatste pass steken of de trekker werd niet tijdig bovengehaald. SVK kreeg de bal voor de rust wel nog tegen de netten door een strakke voorzet die de spits devieert tussen twee verdedigers en de keeper. Communicatie had dat probleem, zoals zo vaak, zelfs in de beste relaties, hoogstwaarschijnlijk wel kunnen verhelpen. Na de gelijkmaker kwam de gruwel van SVK. Sylvain is er alleen vandoor richting doel wanneer een achtervolgende verdediger hem meedogenloos neerhaalt, langs achter dan nog nota bene. Meestal heeft onze joviale vriend geen probleem met bezoekers die de achterdeur prefereren maar deze aanslag maakte een eind aan zijn fysieke integriteit. De ploeg stond op ontploffen want als men de spits van onze speer zo aanpakt, raakt men de harten van ons allen. Rood, donker rood, is al lang het rood niet meer, het rood van rode rozen. De kleur van liefde van weleer lijkt door de haat gekozen. Het ontbrak de thuisploeg aan een ref en een kordaat optreden was dan ook moeilijk. Na beraad werd de geweldenaar verplicht vervangen en mocht de thuisploeg toch met 11 verder. Wrang was het gevoel tijdens de rust gezien we maar met 12 waren en er onrecht geschiedde onder het allesziend oog tegenover het ontmoetingscentrum van Don Bosco. De plek van vrede en liefdadigheid kleurde rood als de bonkende aders van de bezoekers die de rust goed aanwenden om emotionele verkoeling bij elkaar te zoeken. Na de rust hadden beide ploegen moeite om de potjes niet te laten overkoken. Enkele spelers lieten zich opmerken door onsportief gedrag dat niet door beugel kan, zelfs niet na zulk een tort. Maar malheur komt zelden alleen en als wat later Ruben ongelukkig zijn enkel overslaat bezegelt het onheil onze match. Een SVK-speler verving Ruben waardoor onze tactische steekspelen verdwenen. Vooraan werden we monddood en op een corner kon Wim de bal niet knellen, greep Benny net onvoldoende doortastend in, en trilden onze netten voor de tweede maal. Onze rug rechtten na de tegenprik bleek een onbegonnen queest. Don Bosco bracht het toch tot een goed eind door de sterke ruggengraat die de heer Castelein optrok. Zijn positief charisma dat over het grasplein dartelde spoorde ons aan te strijden voor eer en te hopen op fortuin. Tactisch lieten we de regels achterwege en speelden we alles of niets. Maar de onmondigheid na het verliezen van onze beide spitsen was te groot. Als we dan toch de achterlijn bereikten, bevonden we ons alleen in de woestenij en de uitgestrekte vlaktes van het kunstgras. Het schouwspel had veel van ons opgeeist en de energie of inzicht bij velen ontbrak om er een mooi slot aan te breien. - Toch ben ik lovend na deze ontmoeting. Scepsis over ons optreden bestaat er in mijn hoofde niet. Deze vrijdag legden we ons beste voetbal op de mat dit seizoen. Het potentieel dat bruist in onze opstelling en ploeg gaat verder dan mijn woorden lyrisch aankunnen. Enkel tegenval en foutieve tussenkomsten konden ons deze vrijdag tegenhouden. Een fysiek paraat Don Bosco en een correcte neutrale man zijn slechts twee bijkomende kruiden die het topgerecht dat onze ploeg momenteel belichaamt katalyseert tot een waar oraal orgasme. Uw verslaggever ter plaatse, B.T.