<b>Het verbod</b> Ymeria, een sportcomplex in hartje Wijgmaal dat maar al te graag dienst doet als strak decor voor ons Saleciaans voetbal. VK Wijgmaal die het complex als thuisbasis hanteert heeft in haar geschiedenis reeds meerdere metamorfoses mogen doorstaan. Vooreerst kenden we hen als Linden op een pattatenveld langsheen de kerk waar sommigen onder ons nog hun eerste vrouwenlippen proefden. Ondertussen evolueerden ze tot een geroutineerde ploeg met jong en minder jong bloed maar vooral de juiste esprit. Toch onthouden onze hersenkamers vooral het 18m brede veld en het schrijnend tekort aan strak opgeblazen voetballen, zeker na deze match. - Koppen bij elkaar voor de match, dat was het motto vorige week en het kreeg vervolg. Op de mat plaatsten we een 4-4-2 die collectief drukken zou in balverlies en centraal de combinatie zocht in balbezit. Echt geslaagd konden we die opstelling niet noemen vandaag. Door de thuisspelende verdediging die soms zelfs met 4 achteraan bleef, bleek het druk zetten voor de spitsen een hopeloze zaak. Eenmaal in balbezit was het veld dan weer veel te smal om centraal een combinatie op te zetten. Soms zelfs met 7 man op een zakdoek… Het laat niet verwonderen dat de technische skills van onze donkere broeder en gouden lokkenboy simpelweg ontoereikend zijn voor zulks een opdracht. Wanneer de thuisploeg zich dan limiteert tot het spelen van lange ballen kan het vervolg zich al raden. Uitgelezen was de kans voor onze centrale verdedigers om te excelleren en de overvliegende gevaren op te vangen en te herverdelen. De Nies, Dessaer, De Weert, Van Espen en Baerts namen in een puike beurtrol de honneurs achteraan waar en deden dat stuk voor stuk voortreffelijk. Opvallend was de feilloze prestatie van Arne De Nies zie zoals steeds een verademing en rustpunt blijkt voor de ploeg. Maar ook Steven De Weert viel op met zijn kop en duelkracht. Een nieuwe ontdekking bij de reeds zeer talentrijke jarige. Daarnaast viel Peter zijn positiespel en flexibiliteit ook in de smaak. Met zulks een defensieve weelde en offensieve onmondigheid bracht de eerste helft weinig verrassingen. Het scorebord besloot niet te wijzigen en enkel de aanwezigheid van onze glazen held langsheen de zijlijn, ditmaal jammergenoeg zonder huisgebrouwen bier, kon de monden doen openvallen. Tijdens de rust besloten we dan ook enkele tactische wijzigingen door te voeren. Ruben zakte in en Boon en Robert moesten als volwaardige flankspelers de 4-3-3 of 4-5-1 opstelling belopen. Dat lukte warempel nog ook. In balverlies waren we nu met 3 voorin die konden doordrukken waarachter Ruben eventuele mindere passes kon onderscheppen. De lange ballen werden minder van kwaliteit en vooraan begon het kansen te regenen. Boon met een lage schuiver net naast, Ruben met een schuiver tegen de paal, een snel genomen korte hoekschop gevolgd door Rubens knaller op de lat, een voorzet tweede paal die onbegrijpelijk op de doelwachter wordt geknald,… Don Bosco lag bovenaan, zoveel was duidelijk. Lang kon het niet meer uitblijven. De thuisploeg kreunde langs alle kanten en de bezoekers bleven als een hitsige Teucq steeds doelgerichter op de deur beuken. Dus stond er een man op om zijn godenstatus kracht bij te zetten. Collectief hebben we hem reeds tot beste speler gekroond vorig seizoen en hij zette dat nog even doodleuk in de verf. Zijn goal was er eentje zoals hij er wel 15 op een seizoen kan maken. Niet hard, niet allesvernietigend maar beheerst, vol overzicht, inzicht en vernuft. Gewoon een propere plaatsbal van iets buiten de zestien in het linker zijnet nadat hij de breedtepass in ontvangst nam. Don Bosco bevrijd. Doordat Ceusters de enige grootmeester was die de netten wist te beroeren, piekte de spanning in de laatste 10 minuten. De scheidsrechter wist handig gebruik te maken van het relatieve karakter van de tijd om de thuisploeg nog enkele lange ballen te laten versturen. Wim kwam weer prima tussen bij een rechtstreeks treffen met een doorgebroken spits en ook de verdediging bleef pal staan waardoor de 3 punten op verplaatsing nog met een brede glimlach mee de kleedkamer introkken. - Negen geboden en 15 horrorfilms laten vond vooral Jeroen moeilijk het gaatje in wat men nog het best als een escaperoom kan beschrijven. Niet geklaagd natuurlijk, hij is nog een jong veulen en zal dat volgende vrijdag op zijn verjaardag nog eens stevig in de verf zetten. Wanneer Steven dan besluit te trakteren voor zijn 38ste die hij dansend op Therapy? wist in te zetten, mogen we enkel besluiten dat ons ploegje een mooie avond achter de rug had. Volgende week meer van dat! Uw verslaggever ter plaatse. B.T.