<b> De seizoenstart </b> Dat de kronieken van dit seizoen met een valse noot zouden starten leek al behoorlijke tijd in de sterren geschreven. Fris en onbezonnen mochten we namelijk aanvatten tegen een doorwinterde tegenstrever die reeds twee wedstrijden achter de kiezen had en al jaren wekelijks traint. Hier tegenover stond de thuisploeg die groen achter de oren zijn ballen vergeten was en met enkele oude bekenden aantrad. Zo verwelkomde we heer Van Espen terug in de rangen. Na een wisselend seizoen van voornamelijk afwezigheid, sierde hij onze linkerflank en het gerstennat dat zijn zog volgde werd in de kleedkamer keurig gesmaakt. Voor het overige viel vooral de fysieke paraatheid op. De Weerdt, Lemmens, stuk voor stuk niet eraf te lopen. Zelfs tegen het laatste fluitsignaal aan bleven de beentjes het werk keurig opknappen. Knappe knaapjes in een strak pakje, some things never change. - Op het veld was er ondanks onze verwoede pogingen toch maar een ploeg baas, en dat is met hoofd en schouders Huldenberg. De 1-3 kan achteraf alleen maar verklaard worden door Wim zijn beresterke wedstrijd. Huldenberg vertrok steeds vanuit de combinatie voor de middenlijn. Doordat DB inzakte werden ze daar vakkundig opgevangen en zochten ze steeds vaker hun heil in de lange bal. Die angel wisten we er vaak genoeg uit te halen maar eenmaal in balbezit ontbrak het aan ritme om zelf stevig tegen te prikken. Wanneer een lange bal dan eens goed valt langs de flank wordt het leder voor doel gebracht en verliest Robin het duel waardoor Wim kansloos is. Sommigen roken een geurtje buitenspel maar de neutrale man stond reeds aan de stip zijn wonden te likken. De vrees bestond voor een afstraffing maar daarvoor ageerde het verdedigende blok te parmant. Traditie troef jammergenoeg, geen openingsmatch van Don Bosco zonder wat lelijke nettenlikkers. Zodus maakte de bezoekers hun tweede doordat Wim een schot dat naast ging niet klemmen kan en de spits op verplaatsing snellere benen bezat dan onze klasseverdedigers. De derde was helemaal een hutsepot. 1 aanvaller, 3 verdedigers en een doelwachter waren de acteurs van dienst. Een prachtig schouwspel speelde zich af in de kleine baklijn en wanneer uiteindelijk niemand de bal weet te beroeren, hobbelt deze vrolijk achter de doellijn de netjes in. Schattig haast. Om nu te zeggen dat we buiten die onkundes geen tegenstreffers verdienden is wat eigenlof te veel. Vaak genoeg kwamen de tegenstrevers doorheen de linies en werd het gloeiend heet voor onze zestien. Averij werd vermeden door geplaatste missers of propere ingrepen van terugkomende verdedigers of een attent laatst sluitstuk. Als tien minuten voor tijd Robben dan nog eens zijn flank afgaat weten we dat ons momentje gekomen is. Met zijn laatste asem brengt hij de bal voor doel waar ons tor-instinct duidelijk nog welig tiert. Geen twijfel en de eerredder op het scorenbord. - Werk aan de winkel dus. Maar met grijze cellen die het grootste deel verzetten worden bergen verplaatst. De tactische bespreking tijdens de rust dient slechts bij de volgende match voor de aftrap plaats te vinden en een positief resultaat is verzekerd! Uw verslaggever ter plaatse, B.T.