<b>Don Bosco en de zorgeloze zomer</b> Het leek net zomer, al was het reeds ver voorbij mei. Zo een dag waarvan je denkt: die gaat niet meer voorbij. Men vrienden kwamen langs maar ik wilde alleen, Aan de rand wat kuieren, zomaar nergens heen. Met die woorden achter in het hoofd mochten we deze vrijdag kunstgras eten in het trainingscentrum van onze fans en talentplagiaten, OHL. Dat de een zijn nood voor een ander brood betekent, komt daar mooi tot zen recht. Want door de degradatie van de eerste ploeg komt het florissant kunstgrasveld met bijhorende tribunes en loges ter beschikking van de mindere goden. De mat strak, de heren in het pak en de bal aan het rollen. - Net met elf hield de ploeg goed stand. Er werd naderhand gesproken van slecht voetbal en onderdrukking allerlei maar toen ik zelf rond minuut 30 arriveerde trof ik een parelende verzameling jongeheren aan, die slechts met het kleinste verschil achter stonden. Toen al werd duidelijk hoe Matthi ook nu weer centraal als oppergod fungeerde, Jeroen hem de nodige rugdekking verschafte en ook de flanken als vrije vogels hun weg naar de combinatie zochten. Onverlaten kloegen over het gebrek aan presence in de zestien en dus werd er gewisseld. Met onmiddellijk gevaar als direct gevolg. Na een vuile trekfout op het randje van de zestien werd de bal langsheen de lijn geplaatst. Niemand minder dan Ceusters himself eiste het leder op. Toch enige teleurstelling wanneer de bal een luttele 8m naast doel een reclamebord tot schroot herleidt. Maar het was tekenend voor onze pressing en druk die we in dat laatste kwartier ontwikkelden. De thuisploeg werd zenuwachtiger en vond steeds moeilijker een aanknooppunt waardoor de handrem af en toe werd aangetrokken. Don Bosco bloeide zachtjes open en de saleciaanse aanschijn werd hoe langer hoe meer het oogpunt van visueel verlangen. Dus tijdens de rust galmden verzachtende woorden doorheen het rijkelijk gevulde stadion. Woorden over een samenraapsel van individuen die zich transformeren naar iets groters. Over hoe de groep niet alleen zoekt naar individueel succes maar zichzelf overstijgt door te speuren naar het beste voor de groep. Ja, een bloemlezing van begeertes en het spinzen van jonge knapen die zich tot mannen wouden en zouden kronen in de tweede helft. Want de ingeslagen weg bleek ook na de rust het geplaveide elan van de bezoekers. Hoge druk van de gelegenheidsspitsen, gedekt door doorschuiven van het middenveld maakte dat de thuisverdediging moest teruggrijpen naar ballen langer dan de hakken van cher. De man die dit allemaal belichaamde vond men niet vooraan terug, neen, achteraan sierde het fenomeen <i>druk op de man</i> als nooit tevoren. Wouter Boons adem condenseerde steevast op de dichtstbijzijnde tegenstrever in balbezit. Zijn lichaam strak gespannen rondom het ander. Waarlijk een genot om te aanschouwen en efficientie ten top. Er was geen doorkomen aan. Slechts eenmaal in de hele helft liet Don Bosco zich verrassen waardoor de doorgebroken onverlaat een schuine schuiver op de grasmat plaatste. Wim gespreid en voldaan wanneer hij de bal in hoekschop devieert. Een fase die ons wakker schudde, die aantoonde dat het gezapige druk zetten moest vergezeld van een angel, van een missie, doelwit en staalharde realiteit. Ook nu weer, Ceusters aan de basis. Vanuit het middenveld wordt de bal in de rechterhoek van de zestien gebracht. Als een jongen pakte de spits hem aan maar als een man liet hij daarna de netten trillen. Het werd zomer. Een kleine uitbarsting, was het nu we are Don Bosco, we are DON BOSCO!, of eerder: what are we? DON BOSCO. Het vervliegt men geheugen. Kortom, een gele kaart later waren de festiviteiten over en hingen de bordjes weer gelijk. Een stand die tot het eind werkelijkheid bleef en waar de meeste der volbloeden wel vrede mee namen. - In de kleine kamer zonder licht, daar wonen tandeloze vrouwen, afgeleefd en afgedaan. Ze hebben zo veel te vertellen maar geen mens kan ze verstaan. Dus wanneer Rob De Nijs zijn teksten schallen doorheen de waterstralen beseft zelfs de meest cynische saleciaan dat de kunst en kunde welig fokt in het tierlantijnploegje dat Kessel-lo als thuisbasis heeft. De marge der sportieve frivoliteit laat nog wat spatie voor een oude man die staat waar de tijd zo graag in eeuwigheid verglijdt. Een enigma, neen, een godswonder eerder dat langs de lijn zuchten slaakt en met zijn geoefende blik impressies vergaart. De oudste der De Weerts verkoos anonimiteit en de rand daar waar hij kransen en toeters verdient voor zijn liefde en zoonsverband. Wij bejubelen dit bestaan en een toeschouwer van de ploeg is evenzeer een noodzakelijk, wenselijk en steeds bekorend onderdeel. Heer De Weerdt, wij bezingen u. Uw verslaggever, T.B.