Don Bosco scharrelt Een leemte sierde onze kalender deze vrijdag en dat kon niet, dat staat niet in ons woordenboek. Vrijdagavonden zijn stevast momenten waar een bal rollen gaat, schoenen blinken en mannenborsten gezapig glimmen onder de continue waterstraal. Dat pure gedachtengoed maakte dat de kalendercommissie haastig de braszeilen bijzette en het sociale netwerk wederom werd aangesproken. Kersvers en gefusioneerd was de tegenstander die we centraal in het hageland aantroffen, geschoren en geboend waren de invallers die ons tot net een man minder dan het dozijn wisten te vervolledigen. Maar dan nog, zelfs dan nog worden er stokken in de wielen gestoken. Amper enkele minuten voor de match bereikt ons het nieuws dat de laatste man, het sluitstuk van het fort, niet zal opdagen. De wanhoop, desperatie en ellende maakte zich meester. Keeperloos en onderbemand zonk de moed in onze strak geknoopte voetbalschoenen. Slechts wanneer de radeloosheid het hoogst is, is de redding nabij. Het was niet anders. Geharnast en gezadeld op zijn stalen ros galoppeert niemand minder dan onze eigen Peter Baerts het veld op. Ijskoud of bevroren, door storm, weer of wind, deze vrijdag heeft don bosco onze Peter hartstochtelijk bemind. - Gelijke wapens dus, na slechts een vijftal minuten echt gespeeld. De waarheid wil echter dat we toen reeds de nul van het bord hadden geveegd. Want ook al bevond heer Robert zich moederziel alleen, diep in de spits, het uitkappen van de verdediger of een hoek uitkiezen en plaatsen is iets wat men zelfs in eenzaamheid niet verleerd. Natuurlijk was het vooral de kwaliteit van de assist die het verschil wist te maken. En die laatste bal vertrok van de getalenteerde thomasiaanse voet. Thomas Boon, dames en heren. U leest zijn naam voor het eerst en dat is geen toeval. Ik voel de nood hem te bewieroken, hem te prijzen en te loven. Voor zijn kunde? Jazeker, mede daarvoor. Maar meer nog voor wat hij is en waar hij voor staat. Want dat hij voetballen kan, behoeft geen verdere duiding. Dat delen zijn statistieken simpelweg mee. Hij etaleert zich vooral als een ambigu, sympathiek persoon die onze esprit delen weet. Een invaller om u tegen te zeggen die we koesteren. Nog een kleine ontgroeningskuur in de kamers zonder licht en het plaatje is volledig. Eenmaal met elf stond de trein pas echt op de sporen. Snijdende acties en vooral stevige schoten van Robbe en Teucq maakte dat er al gauw 3 in het mandje lagen. Wanneer wat later een Teuqs schot wordt gepareerd en de verdedigers verzaken het leder te volgen, heeft onze gelegenheidsspits slechts zijn tweede van de avond binnen te tikken. Rusten met 4 voor en 0 tegen, introduceerde een gelaten gevoel in de saleciaanse hartkamers. Bovenal in die van onzen Benny want zijn netten waren schoon, zijn detente elegant, zijn klasse verzekerd. Langgerekt was de pauze die ons scheidde van de tweede periode, net voldoende om de keeper te wisselen en wat na te kuieren in de eerste lentekolders van dit mooie jaar. De frisse hoofdjes stonden ook na de rust in de juiste richting en al snel brak de gevleugelde armada van de bezoekende ploeg doorheen de thuisdefentie. Maar wat werd er afgewerkt als knolletjes en ongewassen biggetjes. Onzekerheid en twijfel troef, stond er nu nog een keeper in de goal of niet? Het doelhout moederziel alleen, de benen gespreid, de tuin van eden voor het grijpen en toch besloot Teucq op de paal. Maar geen nood, de saleciaanse harten zijn groots van omvang, zodus mocht hij zijn tweede kans wat later nuttigen. Echter ook ditmaal verblind door eigen succes gaat de opportuniteit verloren. Typerend voor de onkunde viel onze vijfde van de avond door een uitgelokte owngoal. Iets dat de aandachtige lezer al langer uit de matchstatistieken wist te destileren natuurlijk. De voorzet van Peter wordt onder druk perfect gedevieerd, weldegelijk in eigen doel. De laatste van de avond was een picture perfect zoals men dat noemt. Doorbrekende spits, gevolgde middenvelder, breedtepass in de zestien en de bal in de netten tikken. Knuffels, kneepjes en likjes die volgden etaleerden de weemoed, de passie en het geluk van het scorende duo. Jammer dat een binnengeramde hoekschop de anders maagdelijke prestatie van de lucratieve doelwachter in de tweede helft alsnog van het doek veegde. Een nauwelijks noemenswaardig akefietje dat de deugdelijkheid van de avond alsnog een schoonheidsdeukje meegaf. - Een gezellig samenzijn later, bevonden we ons in een raszuivere, authentieke cantine. Huisbiertje, plafondhoogtes van ruwweg geschat 220cm, prijzen rond de anderhalve euro,... ja, daar in aarschot weten ze nog wat ruwe, ontbolsterde vlaamse frivoliteit inhoudt. Decor voor farsen en flaters, onzin allerlei. Maar ook het seizoensetentje kwam alvast ter sprake. Iets wat ook het bestuur niet zal ontgaan. Volgende week nog eens thuis tegen Duisburg. De uitslag, het terrein, de tegenstanders, het zullen allen details zijn. Mieren in het aanzien van wat er komen gaat, wegkwijnend in de schaduw van hij die besluit weder te keren. Volgende vrijdag is het zo ver, onze messias keert weder. Heer Van Beek, zijn naam siert de site, zijn aanschijn ons verlangen. Onze blonde oppergod en zijn glorie, wat is het onderwerp geweest van menig nachtelijk mentavoorstelling. Droom niet langer mijn beste, volgende vrijdag is het weer zover. Uw verslaggever, V.R.