Don Bosco graait, Fris geschoren en ook de baardjes mooi getrimd toen we onze kleedkamer deelden met de jolijke buren aan de rand van de toren. De langgerokken glimlachjes gaven onze nietsvermoedende attitude vorm. We mochten dan ook enkele grootmeesters wederom verwelkomen. Zo vervoegde topkiller Ruben de voorste linie en mochten we onze voorzitter en zijn neutrale visie bejubelen. - Gekend en gevreesd was onze tegenstander. Mooi in donderblauwe tenue en gedrenkt in combinaties en scherpe tegenstoten. Al na enkele minuten hadden we dat geweten. Onze verdediging werd eraf gelopen of moest op het laatste moment de handrem bovenhalen. Iets wat onze voorzitter niet zomaar liet gebeuren. 2 penaltys later mochten we onze sokken weer rechttrekken en keken we een drievoudige achterstand recht in de ogen. Zelf hadden we balbezit en tot aan de middenlijn zelfs gewoonweg vrij spel. Maar daarna botsten we op een keurig gemetste muur waarin we geen barstjes vonden. Verwoed probeerden we maar het spel was niet nauwkeurig genoeg en de bezoekers bleven stabiel op de daverende ondergrond. Meer nog, ze toonden zich niet ongewassen en diepte hun voorsprong nog verder uit. - Een pijnlijke forfaitscore stond wat later op het scorebord en dat was toch even slikken. Op waarde en vernuft zijn we gepakt, droog langs achter. De terugweg naar de kleedkamer was dan ook een mankende promenade. Al moeten we de tegenstander lauweren en zelf blij zijn dat we leren kunnen van dergelijke ge-oliede machines. Uw verslaggever, V.R.