Don Bosco hapt naar adem Steenhard en ijskoud is dit seizoen voor ons al geweest. Pandoeringen bij de vleet, de een harder als de ander. Niets dat dan zo goed afsmaakt als een duidelijke overwinning. Niet alleen in cijfers maar vooral in het gebrachte spel. Er waren al enkele hints vorige week, rimpels in het vlakke oppervlak. Maar toch was het water enorm diep. Ons doelsaldo stond op een verschroeiende -13 stuks met slechts 4 punten uit 18. Echt een keuze was er dus niet. Winnen. Voor de fans, voor het team en voor onszelf. Dat het dan nog een derby tegen de derde wereld boys is, zorgde voor extra motivatie. Zeker bij de oude garde die zich nog levendig de woorden: gele zeikerds herinneren. Ons team was ruimschoots aanwezig en ook de bank was gezellig gevuld. Het nieuwe rotatiesysteem zorgde voor voldoende wissels en geen koude voetjes aan de zijlijn. - Verbazen doet het niet wanneer het natuurlijk onze wonderboy is die de score mag openen. Wat gestuntel achteraan bij de thuisploeg en geen aarzeling bij onze gouden torro. Maar klungelen konden beide ploegen vanavond en via wat onzekerheden achteraan zien ook wij de bal in onze netten verdwijnen waardoor de bordjes weer gelijk hingen. Gelukkig hadden we nog een troef achter de hand deze week, onze pijlsnelle robben. Hij spleet de verdediging in twee en werd medogenloos en snoeihard neergehaald in de zestien. De neutrale man kon niet anders dan de enige juiste keuze te maken en de bal op de stip te leggen. Net voor fluitsignaal mocht robben zelf, nog ternauwernood hersteld van de dodenschop, de penalty omzetten. Maar het was pas na de rust dat Don Bosco zijn pionnen echt opstelden. Ondanks dat het spel er wat minder dominant uit zag, werd er toch vlotter gescoord. Robben naar Ruben, Sylvain naar Ruben, Vincent naar Mathi en Peter naar Vincent. U telt er inderdaad 4, wat ons totaal op zes bracht. Enkel een warrige fase voor het bezoekende doelhout zorgde voor wat zalf op de wonde bij de thuisploeg. De goals waren geen uitzonderlijke schoonheden maar geven wel het broodnodige vertrouwen. - Hopelijk blijkt de hoop niet vervlogen maar vormt het de basis voor bouwstenen waarmee we ons fort weer kunnen opbouwen. De weg is lang en het eind van de tunnel is nog niet in zicht. Maar stap voor stap met een voor allen en allen voor een zullen wij de afstand kunnen afleggen. Want wij zijn Don Bosco, wij winnen of we leren bij. V.R.