Je vraagt je soms af waarom je elke vrijdagavond met 23 man present staat op een grasveld en dit enkel en alleen om achter een bal aan te lopen om die over een 732 cm lange lijn te krijgen. Sommigen doen het voor de conditie, anderen voor de derde helft, weer anderen voor de douche maar ergens doen we het allemaal ook voor hetzelfde: om zo’n matchen te spelen als deze vrijdag. Ik denk niet dat we overdrijven als we zeggen dat het een heroïsche match was waarbij niet de beste spelers maar vooral het beste team gewonnen heeft. Wat een karakter dat Don Bosco getoond heeft. Het overwicht van de bezoekers in de eerste helft was groot met enkele niet te missen kansen maar wilskracht, egoïsme (van de tegenpartij) en een strijdend hart zorgden ervoor dat de 0-0 nog stond te pronken bij de rust. In de tweede helft gingen we nog zelfs een stapje hoger en kwamen er hier en daar kansjes die jammerlijk genoeg niet binnen gingen tot die ene fout in de 16 meter. De penalty werd koelbloedig omgezet en de daaruit voortvloeiende 1-0 gaf nog een extra boost voor de thuis ploeg. De over-mijn-lijk mentaliteit werd de hoogte ingejaagd tot grote wanhoop van de bezoekers. Wat ze ook probeerden - pasjes geven, afstandsschoten, dribbels ... -, alles werd steenvast beantwoord door een tackle, save, interceptie of een vlijmscherpe counter. Ja, de 1-0 was zuurverdiend en deze match zal de analen in gaan als de match waarin verliezen geen optie was.