<b>7de speeldag</b> De ongeslagen parelvissers zijn niet meer. De jeanekes-boys maakten met efficiënt en secuur voetbal een eind aan onze nooit eerder waargenomen puntenslag. Een match op het scherp van de snee, één waarvoor we het doen en waar we eigenlijk het verschil in kunnen maken. Menig hart bonkte reeds in de vrijdagse namiddag een stapje hoger na het bericht over het Brusselse aanvangsuur dat net een half uur voor het onze lag. Dit maal een vlotte communicatie die leidde tot tijdige aanwezigheid van een voltallig team. Don Bosco leert bij, aan de webmaster om deze informatie te bundelen en in de nieuwe site feilloos te laten verschijnen. Want dat de jeanekes-boys (what's in a name, ook daar trouwens werk voor de webmaster) graag op tijd beginnen, hebben we geweten. Zo fris als een mossel en voorbereid als een barbaarse horde moesten we met een man te veel vaststellen dat de match al aangevat was. Tijd voor een deftige opstelling ontbrak en dus werd er geroeid met de riemen ter onzer beschikking. Dat niet alle kopjes reeds bij de match waren, werd al snel pijnlijk duidelijk. Ene heer Mertens, die later op de avond nog vol lof en eigenweelde, nonchalant de titel 'man van de match' opeiste, liet zich koud langs achter pakken. De spits hoeft slechts drie pover uitgevoerde kapbewegingen boven te halen en onze verdedigende ros staat met de knieën op de grond. Hij was ondertussen ook al zodanig uitgeweken dat ze op de rand van de 4m duelleerden waardoor het matige schot onhoudbaar bleek voor de keuvelende Van Gelder. Een vroege achterstand met bittere nasmaak. Een gevoel dat vervaagd was door kunst en kunde. Geërodeerd door succes brandt de pijn der nalatigheid eens te meer. Het moet gezegd, we zagen onze peren. De nummer 12 op het middenveld was een trap te hoog voor onze wekelijkse voetbalfantasieën. Als een wulpse hinde sierde hij het centrum en overzag hij het geheel. Niet toevallig verdubbelt hij onze achterstand met een waanzinnige, gecontroleerde goal. Attente ogen verwittigden de heer Teucq nog luttele seconden voor het noodlot. Vol zelfvertrouwen had deze volgens zijn eigen inzicht alles onder controle. Zijn haren bleken te kort als nummer 12 alsnog uit zijn dekking draait en met de borst de bal enig mooi voorbij onze doelwachter plaatst. Twee individuele uitschuivers die een donkere schaduw nalieten op het saleciaanse spelbord. Maar opstaan uit as is niet alleen de feniks gegund, ook Don Bosco siert in mentaliteitskracht en weerbaarheid. Er werd gewisseld en gesproken, overlegd en aangepast. Jeroen koos voor een offensiever tintje voor de verdediging en al gauw leverde dat vruchten op. Een dubbelpass met Vincent waarna de ultieme steekpas naar deze laatste volgt. Perfect van snit en in de loop. Een halve punter van dichtbij deed de netten trillen en de hoop leven. 2-1 ook tijdens de rust waar het onderkennend gevoel van de tegenstanders hun superioriteit in technisch vernuft overschaduwd werd door het jeugdig enthousiasme en wilskracht van de Saleciaanse scipio africanus. De laatste 35 minuten blonken door de spanning en overgave van beide teams. Al zwetend, ploeterend en knokkend werd er gevoetbald voor dat ene punt, die gelijkmaker, dat enigma die zulk een spannende clash tot een match kroont. Meer als eens kwam een saleciaanse voet net te kort voor ons dat punt te serveren. Ruben zet strak voor naar eerst paal waar de instormende Robbe een fractie van een seconde over tijd is. Jelger die vriend en vijand intimideerde op het middenveld door de volledige luchtmacht van Don Bosco voor zich te nemen. Thomas die met een schicht van een schot het doelhout versplinterd en zo de wanhoop der onmacht laat floreren. Vergis u niet, éénrichtingsvoetbal hebben we niet gezien. Te midden van ons offensief debacle, gingen de boys gericht op zoek naar de zekerheid. Wim kan meermaals met gestrekt lichaam ons behoeden en blaakt zuchten van haast erotische verlossing als menig bal net de verkeerde paalzijde verkiest of na deviatie op de deklaat alsnog naast gaat. Het spelbeeld sublimeerde tussen Brussel en Kessel-lo als een holgeslagen pendel. Aanvallen en dadelijk verdedigen, elke spier in de strijd voor dat ene punt. In de laatste minuut is het Robbe die alsnog voor de vreugdekreet kan zorgen. Aangespeeld in de zestien draait en keert hij om zijn vizier te scherpen. Het schot met de linker bejubelt de ontsprongen vonken in de medespelers hun ogen. Maar het vuur is van korte duur, Robbe besluit net naast en de seconden tikten genadeloos weg. 2-1 ook bij het laatste fluitsignaal. De eerste nederlaag van het seizoen is er één om in het vaandel te schrijven. Een mooie match die vele facetten van ons voetbal gekend heeft. Ja, we verliezen. Maar de aangename sfeer later in het naburige café verraadt het plezier dat we in de wedstrijd beleefd hebben. Voor zulke matchen doen we het. En wie het laatst aan het zeel trekt heeft deze vrijdag geluk gehad, we stellen gelaten dat alle schoenen op het veld genoten hebben van een faire en sportief uitdagende vrijdagavond. Volgende week in huldenberg waar we niet al te veel punten weten te sprokkelen. Een snelle kijk op de lijst doet een matige opkomst vermoeden. Snel bevestigen is de boodschap dus. Tot dan! V.R.