'Don bosco gefilleerd' Tervuren, we kennen het terrein van de snijdende wind, het afgelegen gat, de lichtgeraakte en opvliegende ref en het altijd te vroege aanvangsuur. De enige tegenstanders in de reeks die wekelijks samenkomen om lekker te trainen, allemaal dezelfde zak en outfit hebben. Tevens de enige met een vaste coach. Een harde dobber telkens weer. De saleciaanse opstelling was er eentje met een kleine handicap deze keer. Door de afwezigheid van onze vaste waarden in de frontlinie moesten Wim en Vincent het klaren. Operation desert storm werd jammergenoeg al snel operation human shield. De aanvallers kregen geen voet aan de grond. Er zat lijn noch inspiratie in ons spel en zelf de eenvoudige drukverhoging, die normaliter leidt tot balrecuperatie en kansen, bleef uit. Daar stond tegenover dat ook Tervuren a.k.a. Duisburg niet aan echte kansen toekwam. Maar die glans verloor al snel zijn charme. Als we iets uit positie stonden, door het doorkomen van de centrale verdedigers, sloeg Tervuren efficiënt toe. Hun spitsen waren sterk, balvast en zeker van hun zaak. Op de twee goals was niets aan te merken. Enkel Jelger had het nog met een magistrale streel kunnen omkeren. Maar de bal verkoos, na de Teucqse vingertoppen, om via de binnenzijde van het doelhout zich toch lekker in het net te nestelen. Ondertussen had Vincent zich al terug in het middenveld geplaatst, Robbe nam de saleciaanse punt voor zich. We kwamen begin tweede helft terug in de match. Er was weer druk en er werden voorzetten verstuurd. Enkele kopballen op doel, een schuchter schot. We hadden weer een match. Wat in de kantlijn moet geplaatst worden is het aantal tegenstanders die toen nog op het veld stonden. Het siert Tervuren dat ze met 10 en later met 9 de drie punten konden thuishouden. Niet alleen hun kunde staat daarmee in het daglicht, jammergenoeg ook onze onkunde. Toch werd er deels geprofiteerd van het numeriek voordeel. En dat door onze jongste Van Gelder a.k.a. producer. Ook dat doelpunt was proper afgewerkt. Daar waar iedereen een versplinterende doeluittrap in de kleine rechthoek verwachte, pakte Wim uit met een mooi geplaatst balletje in de rechter onderhoek. De aansluitingstreffer was een feit met nog een tien minuten op de klok. Maar in Tervuren zijn ze nog pur sang. Dus werd er maar een 30 minuten gespeeld. Het fluitsignaal ging door merg en been terwijl het de pijnlijke eindstand verzilverde. 2-1 tegen negen. Onze tweede nederlaag dit seizoen. Dat na een waanzinnig gelijkspel. Zeven tegendoelpunten in 2 matchen. Het is waar wat velen van jullie hebben gehoord. Onze uitslagen zijn niet meer wat ze geweest zijn en terwijl u leest dreigt de genadeslag voor de saleciaanse ambities. Geloof me wanneer ik stel dat er een moeilijke tijd aanbreekt maar als we ons hiervoor willen wapenen moeten we ons eerst vereenzelvigen! Ik schrijf dit hier neer totaal zonder vrees! Waarom? Omdat ik in iets geloof en jullie niet? NEE! Ik schrijf dit hier omdat ik herinner! Ik herinner dat wij hier staan niet door het pad dat voor ons ligt maar door het pad achter ons. Ik herinner dat voor jaren wij salecianen vechten tegen het monster en zoeken naar elke goal. Ik herinner hoe we kropen uit de nederlaag in de schijn van de overwinning. En ik herinner het meest waardevolle, dat na jaren van voetbalplezier, wij nog steeds gaan voor die eerste plaats en eeuwige glorie, TELKENS WEER! Laat ons een boodschap sturen naar menig tegenstander! Laat onze kreet schallen van rode aarde tot zwarte hemel! Laat ons hen herinneren dat wij Don Bosco zijn, en wij niet verliezen! Uw verslaggever.