Het dient gezegd, in de kanaries hebben we onze Nemesis gevonden. We hadden al vaker van deze ploeg een pandoering gekregen en ook hier stonden lange tijd de harde cijfers 2-0 op het bord. De eerste helft werd de verdediging van Don Bosco weer zwaar op de proef gesteld. De kanaries zijn van het type ploeg dat elkaar blindelings vindt. Misschien moeten wij ook eens stoppen met ons te wassen, dan lukt ons dat ongetwijfeld ook. We hadden onze sterke man Wim niet mee en speelden dus met een onzekere verdediging. Als de anders feilloze Waegi een bal terug speelt via het centrum en deze magistraal aangepakt wordt door een kanarie, vliegen de verwijten dan ook wild in het rond. Het einde van de eerste helft weten we nog eens te prikken maar worden vlak voor de 16 tegen gehouden door een scheidsrechter die vond dat het tijd was voor thee. In de tweede helft doen we een paar geniale wissels. Luc in het doel, Rudy als laatste man en Ruben in de spits. Vanaf nu zouden we het verschil maken en werd het een heel evenwichtige wedstrijd. De 2-1 liet niet lang op zich wachten en de wedstrijd lag weer open. Onze verdediging kreeg meer ademruimte en onze aanvallers wisten meer druk op de kanarieverdediging te leggen wat ons meer balvoordeel opleverde. Al wisten ze nog een paar keer te komen prikken, dan waren er altijd nog de magistrale safes van onze interim keeper Luc, de man van de match! De derde helft in de rozenkrans mocht er ook zijn.