Een mooi seizoenseinde voor DB. Terug aanklampen met de overwinning, met de hakken over de sloot in play-off 1, een verdiende tweede plaats op het tornooi. We kunnen stellen dat het een mooi seizoen geweest is. Met 41 punten en amper 9 nederlagen op 28 matchen hebben we onszelf overtroffen. Ruben die prijkt met 13 goals, Matthias met 10 assists, in totaal werd er 59 keer gescoord zowaar, allemaal mooie cijfers. Het kleine dipje op het einde van het seizoen hebben we toch vakkundig de nek om gewrongen. 3-0 cijfers spreken voor zich. De laatste match was er wel één in recreanten-style. We kwamen, na twee keer rond te rijden op zoek naar een deftig veld, aan bij een hobbelige, verlichte wei met aan elke zijde een goal. Het gras was dit decenium nog niet afgereden en ook van lijnen was geen sprake. Een ijverige VOKer plaatste gelukkig nog overal kegeltjes zodat we een idee kregen van hoe smal het veld nu eigenlijk echt wel was. Mits wat vertraging in de kleedkamer werd de match gestart. De eerste helft was er één van kansen aan beide zijden. Boontje kreeg er een hele mooie, klein beetje tijd aan de rand van de ingebeelde 16. Met zijn linker, mooi krullen maar net naast de paal. Ook Matthi en Jelle lieten hun kannonnen los. Echter zonder succes. Aan de overzijde moest Wim vooral kijken hoe de schoten naast het doel verdwenen. De ballen die eventueel wel binnen de palen vielen, werden vakkundig onderschept. Sterke slotmatch van onze revelatie van een doelman. Ondanks de 0-0 aan de rust stond er een zeer sterk en gretig DB op het veld. De verdediging was voor de gelegenheid uitgerust met Bert en Arne, die beiden een solide match speelden. Ook onze vaste waarde Jeroen was weer een rots in de branding. Uitblinker van dienst was toch wel die bink, dat lekker ding, die ballengod, dat brok één en al mannelijkheid, jawel Luc Colson was de kapitein en gidste zijn schip naar de overwinning. Overheersende balcontroles, juiste inzichten, aanval opzetten, tegenaanval afstoppen. Luc kwam, zag en overwon. Het arme VOK was eraan voor de moeite, ze kwamen de Colson tegen op hun pad. Een waanzinnig sterke match van de enige echte veteraan in het DB-team. Op het middenveld werd vlot doorgeschoven, Matthi, Jelle, Arne, Vincent. Allemaal hebben ze wel eens als centraal mid gespeeld. Geflankeerd door benoike en Ruben, zulk een opstelling moet leiden tot goals. Het was in de rust Luc (natuurlijk Luc, wie anders?) die de spijker op de kop sloeg: we moeten meer afdrukken jonges. Met die gouden raad terug het veld op. En lang duurde het niet. Een mooi uitgesponnen aanval over talrijke stationetjes, Ruben, Woody, Peter, Jelle, terug Ruben, even Arne naar Woody, die op Ruben. Maar het schot kwam er niet uit. Dus Vincent loopt mee in, krijgt de bal proper mee. De hoek is echter veel te scherp. Maar een beetje fysica is genoeg, een kleine afbuiging moest gemaakt worden. Het hoofd van de verdediger was het ideale hulpmiddel. Mooi geschilderd en de nietsvermoedende verdediger kopte zijn eigen doelman vlotjes voorbij. De verlossende 1-0 en nog meer als een half uur te spelen. De 2-0 viel echter al binnen de 10 min. Deze keer kreeg Peter de bal in de loop mee en aarzelde niet. De woorden van Luc waren nog niet koud of BOEM. Wat een knal, niet schitterend geplaatst maar zo een pegel is altijd binnen. Het gaspedaal werd wat gelost en het initiatief lag bij de VOKers. Die kwamen er natuurlijk niet uit, reden? Het mooiste drieletterwoord: Luc. Zelfs met het gaspedaal los, rolden de kansen voor DB. Tot twee maal probeerde Woody zich op de doelpuntenlijst te shotten. Eentje werd er afgeblokt, de tweede was recht op de keeper. Tot groot malgenoegen van Benoit, die aan het gillen en tieren was zoals alleen een Boon dat kan. Hij had wel een been om op te staan natuurlijk, zo vogelvrij had ik hem op een voetbalveld nog niet gezien, en nog wou die Woody niet afleggen. Volgens seizoen meer succes Benny! Wim moest toch nog één keer de armen strekken. propere vrije trap die onderkant deklat en binnen was gegaan. De 'was' komt natuurlijk door die kanjer van een keeper, Wim. Geen risico dacht hij, overduwen die bal. Wederom de juiste beslissing van een wijs man. Het mooie voetbal bleef uit de voetjes van de DBianen stromen. De 3-0 was een pareltje uit de boekjes. Een één tweedje tussen Ruben en Vincent. Deze laatste knalt met links de bal voorbij de met verstomming geslagen doelman, zo mooi was het combinatiespel. Boon was zelfs nog meegelopen zodat moest Vincent missen, hij rustig kon binnenleggen. Een beeld dat het karakter van de match weerspiegelde, DB dekte alles dubbel, niets kwam erdoor. Winnen gingen we. Nog een detail werd opgemerkt in de kantine, de arme tegenstand luistert naar de naam VOK. Dus niet VDK. Een gezellig potje voetbal dat later in de frituur nog werd verdergezet. en nu de koppern bijeen voor volgend seizoen? De voltaire be there, or be square.